Wanderlust

Tijdens alle lockdowns die de Covid-pandemie met zich meebracht kon ik het best goed: mezelf voorhouden dat reizen over de de grenzen van ons land heen niet perse noodzakelijk was. Ons land is mooi, afwisselend, heeft stiekem veel bijzondere natuur en kent zoveel plekken die voor mij nog volledig onbekend zijn. Ik heb me dus de afgelopen jaren prima vermaakt in eigen land! Limburgse heuvels, Drentse heide, Zeeuwse stranden, Biesbosch, kamperen op 10 km afstand van thuis… ik deed het allemaal. En met veel plezier en misschien met nog wel meer verwondering. Want inderdaad, wat is ons land mooi!

De reiskriebel die ik nu eenmaal altijd wel een beetje heb, drukte ik met gedecideerd naar de achtergrond. We deden het immers ook voor een behoorlijk goed doel, dat thuisblijven. Verblijven in eigen land. Niet de pandemie ons de baas laten worden, maar zelf de pandemie actief de wacht aanroepen door de grenzen even de grenzen te laten zijn.

Ik ben heel eerlijk als ik zeg dat ik zelf best even een grens over moest, toen de landgrenzen voorzichtig weer werden opengesteld. Wat zou er gebeuren als ik weer ging reizen? Als ik toch weer andere landen zou gaan ontdekken? Zou ik actief het virus weer activeren? En wat te denken van het milieu? Hoe erg zou het zijn als ik toch weer onderweg zou gaan, gewoon omdat ik daar zin in had? De tijd in de lockdowns had toch bewezen dat de natuur weer op adem aan het komen was? Wie was ik dan om mijn kop in het zand te steken en toch mijn koffers te pakken, omdat ik ‘zo nodig’ de wereld wilde ontdekken?

Het heeft me heel wat hoofdbrekens gegeven en ik heb er ook veel met anderen over gesproken. De een was er duidelijker in dan de ander. Sommigen wisten zeker dat ze nooit meer gingen vliegen (ik had het toch op het nieuws gezien? De lucht was weer helder, vissen zwommen weer in schoon water en de dieren kwamen tot rust!), anderen voelden zich als gekooide dieren die opgesloten werden door iets ongrijpbaars waar ze helemaal gek van werden. De meeste mensen die ik sprak waren – net als ik – op zoek naar een middenweg. Niet altijd meer ver weg en als we dan wilden reizen, dan zou het in ieder geval goed doordacht moeten zijn. Daar begon ik steeds meer rust in te vinden. Niet reizen om je airmiles te spekken, maar reizen omdat je er iets mee wilde bereiken.

Voor het eerst in mijn leven ging ik serieus een soort van bucketlist maken. Wat wilde ik nu écht zien en écht doen? Hoe kon ik daar op een slimme manier mee omgaan en hoe zorgde ik ervoor dat ik me niet schuldig zou voelen als ik dan tóch eens toe wilde geven aan mijn drang om de wereld te ontdekken?

Heel voorzichtig ben ik – met de lijst in mijn achterhoofd – deze dromen en ideeën in vaste vorm aan het gieten. Ik merk dat mijn reishart weer gehydrateerd is door een paar mooie reizen die mijn lief en ik gemaakt hebben dit jaar. Daarover meer in mijn volgende blog. Kleine teaser: Nooit meer slapen, Noord & Zuid, Big five, Chansons, Under Sea… en nog veel meer!