Voet aan land

Het is nog vroeg als de eerste call op de boot komt voor de passagiers die in Stavanger aan land gaan. Ik twijfel even, zal ik aan dek gaan om te kijken? Het vroege uur (klokslag half zes in de morgen), het weer (het regent) en mijn reistabletje (nog steeds zekerheid voor alles) maken dat ik me nog maar een keer omdraai in mijn bed. Nog even slapen…

Een paar uurtjes later wekt Guus ons, het is tijd voor hem om even naar de hondenplek aan dek te gaan. Een blik door onze patrijspoort laat zien dat het in ieder geval droog is, maar warm is iets anders. De fjorden lonken, dus ik trek ook snel mijn broek en trui aan en ga ook een frisse lucht happen. Rond elf uur worden we allemaal verzocht naar de auto’s te gaan en zit iedereen klaar om in Bergen van boord te gaan.

De eerste blik op Bergen is er een die we herkennen uit de verhalen. ‘In Bergen regent het altijd’, hebben velen me verzekerd. Nu regent het gelukkig niet, maar helder is het ook niet. Zware wolken laten zich zakken over de stad en onttrekken het uitzicht op de huisjes. Als we van de boot rijden wacht ik op dat ene gevoel in mijn lijf. Dat gevoel dat zegt: Welkom thuis!
Tot mijn verrassing blijft dat gevoel uit en ik ben zelfs een beetje teleurgesteld. Ik had verwacht dat ik zo blij zou zijn, maar dat valt reuze mee. Misschien is het de reistablet die ik de avond ervoor heb geslikt tegen eventuele zeeziekte, misschien is het de drukte van de mensen die van de boot afrijden en allemaal dezelfde weg op moeten. Ik heb geen idee, maar ik concentreer me op het verkeer en kijk mee naar de borden langs de kant en de aanwijzingen die we krijgen. Wie weet komt het gevoel nog, misschien heb ik me ooit vergist twee jaar geleden…

Een paar uur later trekt de bewolking weg en zien we een blauwe lucht verschijnen. We hoeven niet ver te rijden, dus we kunnen lekker rustig aan doen. Bergen maken plaats voor meren, meren voor fjorden, drukte verdwijnt en rust komt ervoor in de plaats. We stappen af en toe uit en ik haal diep adem. Weer bedenk ik me hoe bijzonder het is dat ik in Noorwegen zo diep adem kan halen, terwijl dat ik Nederland soms best lastig is. Mijn longen prikken vaak wel dan niet (cadeautje van Covid), ik hoest sneller na een diepe ademteug en altijd is er een soort van branderig gevoel in mijn keel. In Noorwegen lukt het me om ‘gewoon’ diep adem te halen. Zonder bijverschijnselen. Zou het niet altijd zo moeten zijn?

Bij de eerste veerboot die ons naar onze eerste bestemming zal brengen merk ik dat er langzaam iets veranderd in mijn lijf. Er komt rust, er komt ruimte en ik voel een stroom van ontroering door mijn lichaam trekken.

Het is er toch. Ik ben thuis…