Stengt/Closed/Gesloten

‘På grunn av høy risiko for steinras i området, stenges deler av den populære Trollstigen ut 2024‘

De boodschap was duidelijk. Geen Trollstigen omdat de haarspeldbochtenweg er naartoe eenvoudigweg te gevaarlijk was. Blijkbaar hebben we als mensen iets gedaan wat de trollen niet zinden; ze lieten af en toe wat (grote) stenen naar beneden rollen. Levensgevaarlijk! Teleurgesteld keken we elkaar aan. Het zou één van de hoogtepunten worden van de week met de kinderen.

We pakten de kaart er nog maar een keer bij, misschien was er wel een alternatief te bedenken. Vanaf ons huis volgden we met onze vinger de route richting de Trollstigen. Ineens zagen we dat we misschien weleens aan de juiste kant van de beroemde Trollenberg zaten. Niet de kant van de kronkelwegen – die dus afgesloten was – maar aan de zijde van het uitstrekkende dal richting Geiranger. Dat was onze plek!

Samen met oudste besloten we op onderzoek uit te gaan. De anderen kozen voor een lange wandeltocht aan dekoverkant van het fjord. Onderweg kwam nogmaals de waarschuwing dat de weg ‘ergens’ afgesloten zou zijn. Nog veel meer tekst volgde, maar rijdend in de auto konden we niet zo snel ontcijferen wat er nu eigenlijk vermeld werd. Bovendien, na een paar maanden Duolingo begrepen we wel iets van de Noorse taal, maar zeker niet alles. We besloten de gok te wagen en gewoon door te rijden richting het eind van het dal. Misschien zou het voor niks zijn, maar ach, het was ook geen straf om ons door het Noorse landschap te bewegen.

Aan het eind van het dal spuwden de trollen dikke flarden mist over ons heen. We kregen het niet voor niets, dat was duidelijk. Al snel moesten we de snelheid van de auto aanpassen naar 50 km/uur, 35 km/uur, 20 km/uur… totdat we niet anders konden doen dan stapvoets te gaan rijden en de rode lampjes voor ons te volgen.

Plotseling zwaaide de auto scherp naar rechts en reed een groot parkeerterrein op.

‘Volgens mij zijn we er…’ De stem van mijn lief klonk wat vertwijfeld, want veel te zien was er niet. Geen auto’s, geen bussen, geen mensen, geen omgeving. In de verte zagen we een schimmig gebouw, gehuld in dikke wolken mist staan en dus parkeerden we vlak voor de deur. We waren er inderdaad! Restaurant, een enorm toiletgebouw én een winkel; ze waren allemaal open zelfs.

Met regenjassen aan, mutsen op en gewikkeld in een sjaal liepen we de aangegeven route op. Vanuit de mist klonk af en toe een zucht en een kreun, terwijl van alle kanten water naar beneden viel. Tenminste, dat namen we maar aan, want zien deden we nog steeds niets. Aan het eind van het pad gooide een enorme waterval zich de afgrond in. Onzichtbaar voor ons waar naar toe, maar dat het diep was, was ons wel duidelijk. Zoveel lawaai kon alleen maar door een enorm hoogteverschil komen, niet door een lieflijk stroomversnellinkje. Af en toe blies de adem van een trol wat plagend de mist een beetje opzij en liet konden we een glimp van een (vast prachtig) uitzicht zien.

Na een uur koukleumen vonden we het wel genoeg en keerden we weer terug naar ons vakantiehuis. Hoe verder we het dal uitreden, des te zonniger werd het. Af en toe keerde ik me om in de auto en zag de mist volledig verdwijnen achter de enorme bergen. Het leek alsof de trollen ons gewoon uitlachten. Weer een paar toeristen die afdropen…

Dat daagde ons uit. De volgende dag was het zonnig en helder en dus reden we terug. Nu met de anderen achter ons aan. Ik vermoed dat de trollen respect hadden gekregen voor onze aanhoudendheid, want die tweede dag werden we getrakteerd op een waanzinnig uitzicht en een betoverende natuur. En dat allemaal zonder de massa’s toeristen. Die stonden aan de andere kant van de berg waarschijnlijk voor een gesloten poort. Stengt/Closed/Gesloten.