Rechts gaan waar anderen linksaf slaan

Het is dag twee met het gezin in dat ene droomhuis in Noorwegen als we tijdens het ontbijt besluiten: we gaan richting het Geirangerfjord. De weersvoorspellingen zijn goed, dus met een beetje geluk hebben we de zon in ons gezicht. Wel is de gedachte om vroeg te gaan zodat we de massa toeristen voor blijven.

Een goed uur later zitten we op de veerboot die ons over het Storfjord over zal zetten, zodat we door de bergen naar Geiranger kunnen rijden. Als we bij Eidsdal van boord rijden zien we de wolken vanaf de bergen het dal inrollen en hoe verder we het dal inrijden, des te dichter de bewolking wordt die langzaam als een mistdeken over ons heen komt te liggen. Vlak voor de afdaling richting Geiranger stoppen we op een grote parkeerplaats. Hier zou een mooi uitzicht moeten zijn, met de nadruk op zóu! Want het enige dat we zien is elkaar en dan moeten we ook niet te ver weg van elkaar weglopen.

Vertwijfeld kijken we elkaar aan. Is dit nu de bedoeling van deze tocht?

Bij een overzichtskaart op de parkeerplaats zien we dat er ook enkele wandelingen vanaf deze plek starten. Misschien als we eerst een stukje wandelen, dat we daarna meer geluk hebben op opklaringen. De andere toeristen die er even geparkeerd staan, zijn dit duidelijk niet van plan. Iedereen stapt weer in de auto en vervolgt de weg naar beneden, het fjord in.

Manlief en de kinderen puzzelen wat op de wandelkaart en dan besluiten we om de rugzakken om te hangen en gewoon onderweg te gaan. De kleinzoon wordt in zijn rugzit bij zijn vader op de rug gehesen en langzaam lopen we het smalle wandelpad op, de berg omhoog. Het heeft stiekem ook wel iets, zo wandelen in de wolken. Maar eerlijk is eerlijk, ik had het iets anders gehoopt.

Na een uurtje lopen en klauteren krijg ik het idee dat de wolken toch wat lichter van kleur worden en dat er zelfs af en toe een straaltje zon doorheen piept. Dan roept er iemand: ‘Het trekt op! Kijk!’ We volgen de uitgestoken vinger de lucht in en zien flarden blauwe lucht. Mijn hart springt op. Gaan we tóch een uitzicht beleven straks! Een kwartier later krijgt het geluid van vallend water ineens een beeld erbij. Aan de overkant van het dal valt een enorme waterval de diepte in. Stap voor stap vervolgen we de (stiekem best zware) klim omhoog.

En dan gebeurt het: de mist verdwijnt volledig en onthult het meest spectaculaire uitzicht dat ik ooit heb gezien. Het Geirangerfjord strekt zich voor ons uit, met zijn steile wanden en vele watervallen, bootjes laten witte strepen achter in het groenblauwe water. We stappen hier een levend schilderij in! We besluiten nog een stukje door te lopen naar een plateau om daar een kop thee te drinken met iets lekkers erbij.

‘Dit is toch wel waanzinnig mooi,’ hoor ik oudste naast me mompelen. Zijn gezicht nog verhit van de inspanning door de klim. ‘En dat we hier alleen zijn! Ik vind dat misschien nog wel het meest gave hiervan.’ Ik knik. Ik kan niet meer praten van emotie. Wat een cadeau! En wat goed dat wij rechtsaf gingen, waar de rest van de wereld linksaf sloeg. Het brengt je nog eens ergens…