Onderweg

Ik weet niet meer wanneer het idee voor het eerst werd geopperd. Ik weet ook eigenlijk niet meer wie er nu voor het eerst met het voornemen kwam: mijn lief of ik. Het lopen van een Pelgrimsroute. Het werd een soort van grapje dat we ieder jaar aan elkaar vertelden, maar waar nooit iets echt serieus mee werd gedaan.

Nou ja, we liepen als gezin allemaal wel een keer de Nijmeegse 4-daagse. Vier dagen lopend onderweg zijn is een mini-pelgrimage wat mij betreft. Daarnaast trokken we met de kinderen regelmatig de bergen in, waarbij we dagenlang van de bewoonde wereld verwijderd waren. Enkel berghutten, bergeten, rugzakken en heel veel lol. Je kunt dus wel zeggen dat we plezier hebben in het wandelen.

Maar een echte Pelgrimsroute gaan lopen, zoiets als Santiago de Compostella of de GR5 (Lopen van Hoek van Holland naar Nice), dat was iets waar we alleen maar wat over fantaseerden. Dromen met de benen omhoog, zonder blaren te voelen, zo noemden we het zelf. Of misschien was het de veiligheid wel om over iets bijzonders te dromen, zonder het om te hoeven zetten naar realiteit. Excuses zijn makkelijk verzonnen. Geen tijd om wekenlang van huis te zijn. Dat lukt nooit met ons werk. De kinderen zijn nog thuis, dus het kan gewoon niet. Wat doen we met de hondjes?

Ik bedoel maar…

Tot nu. Ineens heeft het zaadje dat jarenlang wat gesluimerd heeft in onze gedachte, kiem geschoten. Plotseling word ik iedere keer als ik naar de bibliotheek ga, richting de boekenkasten getrokken waarin de verhalen staan over mensen die ons al lang voorgegaan zijn en dit opgeschreven hebben.

Ik lees over voorbereidingen, blaren, schoenen, sokken, de verschillende routes en ik merk dat ik met de dag enthousiaster word. Ineens wil ik die benen niet meer omhoog hebben, tenzij er kilometers gelopen zijn. Ik wil zeuren over een echte blaar en niet zo’n nepperd, die ik ter plekke verzin als we een keertje hardop dromen over een lange wandeling. Ik wil een tijd weg zijn van alles om me heen. Niet vier dagen rondom Nijmegen, niet een week in de bergen, maar weken aan een stuk. Niks anders dan lopen en langzaam van A naar B verplaatsen.

Mijn lief lijkt het virus ook opgepakt te hebben en wordt met de dag enthousiaster. Ook hij struint het internet af, op zoek naar de route der routes. Want over één ding zijn we het eens: het zal waarschijnlijk niet Santiago worden. Ergens in ons schuilt er een groot verlangen om niet met teveel mensen hetzelfde traject te lopen, met als gevolg dat je elkaar regelmatig tegenkomt onderweg. Het is iets wat we hebben overgehouden van de huttentochten. Het is gewoon leuk om ’s avonds iedere keer met andere mensen aan tafel te schuiven. Mensen die van andere hutten afkomen, andere toppen hebben beklommen, verschillende paden hebben bewandeld.

Na het lezen van haar boek, ben ik ineens om. We gaan ons voorbereiden op het lopen van dit pad. De eerste stappen zijn gezet en ik verheug me enorm op de komende tijd. Trainen, wandelen, fit worden… Heerlijk! Ik heb een Instagram pagina geopend, waarop ik mijn wandelingen bij ga houden. Gewoon voor de zekerheid. Zodat ik mijn droom niet vergeet in alle drukte van het leven.

Heb jij weleens een pelgrimspad gelopen? Wat zijn jouw ervaringen? Alle tips zijn welkom uiteraard! Inclusief de tips die over ‘ons’ pad gaan!