Oerherinneringen

Ik geloof niet echt in vorige levens. Aan de andere kant weet ik ook niet zeker of het er niet is. Ik heb geen bewijzen, dus ik weet het niet. Wat dat betreft ben ik toch misschien iets teveel een Bèta-meisje. Dingen willen beredeneren en verklaringen zoeken in datgene dat ik kan zien, kan aanraken. Eén plus één is twee en niet iets vluchtigs.

Desalniettemin vraag ik me ook af hoe het komt dat je je zo thuis kunt voelen op een plek waar je nog nooit geweest bent. Zo’n plaats die je dus écht voor de eerste keer ziet. Ik heb voldoende Indisch bloed door mijn aderen stromen om op dat moment te denken: ‘Ik ben hier gewoon al eerder geweest. Ik weet hoe het ruikt, hoe het voelt, waarom ik dit herken.’ Maar terwijl ik dat denk, is er iets in me dat roept: ‘Hóe dan?’

Toen wij vorig jaar voor het eerst naar Noorwegen vertrokken, schrok ik van dat oergevoel dat plotseling in mij naar boven kwam. Het gevoel van thuiskomen. Het verwarde me. Tegelijkertijd ontroerde het me. Ik begreep niks van de taal, maar toch begreep ik in grote lijnen wat ergens geschreven stond of wat er gezegd werd. Mijn lijf reageerde instinctief op vragen in de winkel, alsof ik verstond wat er gezegd werd. Het het meest grappige was dat mijn korte antwoorden vaak klopte met de vragen die gesteld werden, zonder dat ik de mensen echt verstond.

Ondanks die herkenning was er nergens in het land een déjà-vu gevoel. Geen moment waarbij ik dacht: ‘Dit ken ik. Hier ben ik eerder geweest.’ Het gevoel dat ik had zat dieper. In een geur, de kleuren van de bergen, de lucht. Het leek wel alsof mijn zintuigen scherper werden, mijn hoofd helderder. De lucht vulde mijn longen en voor het eerst sinds mijn Covid-besmetting in 2021, durfde ik diep adem te halen zonder dat het pijn deed. Mijn lijf kwam weer tot leven!

Nu zou ik kunnen denken dat de schone lucht, de overweldigende natuur en het gevoel van vrijheid dat nu eenmaal bij een vakantie hoort, de verklaring zou zijn voor mijn thuisgevoel. Toch denk ik dat het misschien wel anders zit. Flirt ik dan toch met het idee dat vorige levens bestaan? Misschien… Maar misschien is het ook wel zo dat er iets in mijn DNA zit dat verder teruggaat naar het hoge noorden. Net als die Indische roots. Als ik die lijn volg kom ik niet alleen in Indonesië terecht, maar ook in China. In Friesland zelfs! En wie weet waar de ouders van de ouders van de ouders van die Friezen vandaan kwamen… Of de verre voorvaders en moeders aan mijn vaders kant. Misschien is daar ooit wel iemand met een Viking of Noorman samen geweest. Of verliefd geworden op een Noorse schone, met alle gevolgen van dien.

Het maakt me eigenlijk niet zo uit. Ik ben alleen maar blij dat ik mijn land ontdekt heb! En ik ben nog veel blijer dat mijn lief het met me eens is dat het land nog zoveel te ontdekken heeft, dat we nu al weten dat we nog veel vaker teruggaan! Ik kijk uit naar het moment dat ik weer voet aan wal mag zetten. Mijn oerherinneringen voeden naar echte herinneringen. Ik verheug me erop!