Magische stilte

De eerste dagen in ons huisje op een berg brengen we in stilte door. Geen televisie, geen radio en (hoewel het even wennen is) ook geen internet, laat staan wifi. Langzaam verdwijnt stress en het gevoel constant aan te moeten staan naar de achtergrond en komt mijn lijf tot rust. We wandelen, lezen, slapen, praten en luisteren naar het geruis van de bomen en genieten van het uitzicht om ons heen. Af en toe volgen we minutenlang de vlucht van een visarend, die nooit ver weg lijkt te zijn.

Na een tijdje begint het toch te kriebelen en trekken we eropuit. Onze berg af… Met de veerboot steken we over naar een eilandengroep waar maar heel weinig mensen wonen. We begrijpen dat de veerpont echt maar een paar keer per dag vaart, het is dus zaak om goed de tijd in de gaten te houden. Guus is in het huisje op de berg gebleven, we kunnen ons niet veroorloven de laatste boot terug te missen!

Met de tijd ingesteld op het nemen van de een na laatste overtocht terug naar het vasteland, gespen we onze rugzakken om en beginnen de wandeltocht naar de Dagsturhytta Sognesjøhytta. De enige levende wezens die we onderweg tegenkomen zijn schapen, vogels en af en toe een verdwaalde vlinder of bij. Links en rechts duiken af en toe watervalletjes op of een kleine waterpartij, aan de horizon gloort af en toe een glimp van de zee. De stilte is bijna oorverdovend.

Groot is de verrassing als we bij de hut aankomen. Hier kan niet alleen geschuild worden, maar in geval van nood is er ook een slaapplek. Naast een mand met warme sokken liggen boeken, massa kussens om het jezelf gemakkelijk te maken en in een blik vinden we koffie, thee, suiker en lucifers met wat kaarsen. Achter de hut staat een kleinere versie van het grote exemplaar voor de grote en kleine boodschap. Op de rotspunt een stukje van de hut af is een vuurplek om eten of warme dranken klaar te maken. Voor de rest is er alleen maar rust en oneindige ruimte.

Naast elkaar nemen we plaats op de houten veranda en zien de kleur van de zee veranderen van grijs naar wit, turkoois blauw om dan weer inktzwart te worden. Meeuwen schreeuwen naar elkaar en duiken het water in om vervolgens met hun prooi weer naar boven te komen. Het gevecht tussen twee meeuwen om dezelfde prooi neemt rustig een kwartier in beslag. Het geeft niet, we hebben de tijd.

Na een kop thee, een kom bamisoep en wat chocola als toetje heisen we de rugzakken met tegenzin weer op onze schouders. Ik hoor mijn lief een zucht slaken terwijl hij mompelt: ‘Hadden we Guus maar bij ons… Ik had hier best nog wel even willen blijven.’ Ik geef hem een kneepje in zijn hand en begrijp precies wat hij bedoelt. Dit land kent zoveel magische plekken dat het bijna gek is als we toch weer verrast worden.

De een na laatste boot halen we met gemak. Het fjord is ondertussen een spiegeltje geworden, waardoor de omgeving door de weerspiegeling twee keer zo mooi wordt. Sommige dingen zijn niet te bevatten en nauwelijks te beschrijven. De herinnering slaat alles op om op een later tijdstip af en toe uit te kunnen pakken om nog lang na te genieten.

Zoals nu.

Magisch land met magische stilten. Ik hou ervan!