Voor iemand die een paar jaar geleden nog volledig verkrampte bij alleen maar de gedachte aan een vaartocht over de zee, heb ik mezelf behoorlijk herpakt. Sterker, ik associeer een boottocht over zeewater tegenwoordig alleen nog maar met Noorwegen, mijn tweede thuisland. Ik vraag me zelfs af of dat wellicht de sleutel voor me is geweest om me nu zelfs te verheugen op een overvaart. De boot brengt me namelijk daar waar ik wil zijn: het hoge noorden.
In Noorwegen zelf is het vaak ook de snelste en makkelijkste manier om van A naar B te komen. De keuze om soms meer dan 100 kilometer om te rijden weegt meestal niet op tegen de overtocht die soms maar 20-30 minuten duurt. De vrijheid om dan een frisse neus op het dek te halen, of lekker warm met een kop koffie in de passagierscabine te zitten is heerlijk. Kanellbulle erbij en het geluk is compleet. Wie had dat ooit van mezelf gedacht?
Tijdens alle keren dat we door het Noorse land reden hebben we ondertussen al tientallen veerboten aangedaan. Soms gaat het maar om een kleine overtocht, max vijftien minuten. Andere dagen hebben we echt langer dan een uur op de boot gezeten.
De overtocht naar de Lofoten is zo’n lange tocht. Hoewel er ook een vaste route over het land naar de Lofoten is, raad ik iedereen aan om de boot te nemen. Het is bizar mooi om de bergen van de eilandengroep steeds een stukje dichterbij te zien komen, terwijl je zelf niks anders hoeft te doen dan over de reling hangen en de genieten van het uitzicht. En als je geluk hebt, kan je zelfs baby orka’s spotten. Alleen die kans is voor mij al genoeg om de boot te willen nemen.
Tijdens een regenachtige dag in Olden, besluiten we richting het Lustrafjord te rijden. De Stavkirke van Urnes heeft een enorme aantrekkingskracht op ons. En hoewel we de kerk al eens eerder hebben bezocht, is het geen straf om opnieuw onderweg te gaan. Ook nu moeten we met de veerboot vanaf Solvorn mee naar de overkant van het Lustrafjord.
De overtocht zelf duurt een klein half uur, met de auto rijdend langs het fjord ben je (via een waanzinnig mooie route overigens) ruim anderhalf uur onderweg. Voor beide mogelijkheden valt iets te zeggen. Voor ons is het ook vaak een kwestie van allebei de kanten kiezen. Heen met de boot, terug langs de waterkant rijden. Of andersom.
De boot bij Solvorn heeft nog een andere uitdaging. Het is een kleine veerboot waar maximaal tien tot twaalf auto’s mee kunnen en met een beetje geluk ook nog wel wat motoren. Aangeraden wordt dus ook om gewoon als voetpassagier mee te gaan. De bedoeling is toch vaak het bezoek aan de oudste Stavkirke van Noorwegen, die direct aan de overkant van het fjord ligt. Dan kan je dus net zo goed te voet gaan.
Onze keuze voor het meenemen van onze auto ligt met name in het bezoek aan Skjolden, de plaats in Noorwegen waar (vooral) ik me onverklaarbaar thuis voel. Mocht er zoiets als een vorig leven bestaan, dan kan het niet anders zijn dan dat ik hier heb geleefd. Aansluitend willen we dwars door Jotunheimen, via één van de mooiste autoroutes van Noorwegen (die je overigens beter andersom kunt rijden dan wij vandaag doen! Van Lom naar Skjolden dus, en niet van Skjolden naar Lom. Maar dat is bijzaak in deze), weer terug naar Olden rijden. Het is een dagje in de auto, maar dat maakt niet zoveel uit hier.
Achteruit rijden we de veerboot op die, zodra we de haven van Solvorn uit zijn, een draai maakt op het water en dan rustig naar de overkant stoomt. Halverwege de oversteek zou ik het liefst de tijd even stil willen zetten. De boot tot stilstand willen laten komen. Mijn hart vult zich met geluk en ik merk dat ik de grijns van verrukking niet meer van mijn gezicht kan en wil krijgen. Dit is puur geluk!
No Comments