Tot ooit

Acht jaar geleden kreeg ik een nieuwe baan. Of, nou ja, ik stapte over van de ene rechtbank naar de andere rechtbank en daardoor bleven veel werkzaamheden enigszins hetzelfde, maar belandde ik wel in een nieuw team met nieuwe collega’s. Leuke collega’s. Lieve collega’s ook. Collega’s waarvan enkelen zelfs in de loop van de jaren meer werden dan alleen maar een collega. Collegialiteit groeide uit tot vriendschap. Hechte vriendschap! Dikke vriendinnen zelfs.

Ook met haar ontstond er een band. Niet door leeftijd – 15 jaar jonger -, niet doordat we dezelfde soort werkzaamheden hadden, maar puur door dezelfde gedachten en interesses. Beiden gek op de natuur, allebei verslingerd aan reizen, altijd op zoek naar een mooi boek of een bijzondere (filmhuis) movie en in de laatste jaren bleven we elkaar stimuleren om nóg duurzamer te gaan leven en op zoek te gaan naar onze Ikigai wat werk betreft.

Vooral de laatste twee onderwerpen hielden ons lang aan de praat. Zij was ondertussen geswitcht van werkgever, maar vond ook daar niet wat ze zocht. Ik wilde wel wat anders, maar wist eigenlijk niet precies wat. Altijd gingen de gesprekken over iets vaags, iets dat we wel belangrijk vonden, maar waarvan we dan eigenlijk niet precies wisten hoe we dat nu moesten combineren met een baan. Íets met de natuur (allebei), íets waar duurzaamheid belangrijk was (zij), íets waar je creatief mee bezig kon zijn tijdens je werk (ik), íets waarbij we anderen konden inspireren/stimuleren/leren (allebei). Al wandelend filosofeerden we hardop, maar kwamen eigenlijk ook niet heel veel verder.

We maakten elkaar attent op duurzamen verpakkingen en besloten dat vliegreizen niet persé slecht waren, maar dat we toch liever naar alternatieven op zoek gingen in de vorm van de trein, de auto of… de fiets! En wat mankeerde er eigenlijk aan kamperen in eigen land of zodanig over een grens dat je er met een auto naar toe kon gaan? Regelmatig stuurden we elkaar een foto van het meest idyllische kampeerplekje dat we dan toch weer gevonden hadden. Vrij in de natuur, uitzicht op een groot meer en vooral veel natuur. De mooiste wandelingen in die buurt werden ook gedeeld en zo kreeg ik een behoorlijk lange lijst met plekjes die we ooit eens moeten gaan bezoeken. Zij deed hetzelfde met mijn tips.

Begin vorig jaar maakte zij als eerste een nieuwe stap naar een nieuwe baan. Eentje die veel beter bij haar zou passen en waarvan ze zelf zei dat de wervingsadvertentie voor haar geschreven was. Ik hoopte vooral dat dit uit zou komen, want zelf zat ik behoorlijk in de knoop met mijn werk. Af en toe stuurde ze me een vacature toe en dan reageerde ik daar toch weer niet op. Teveel hetzelfde werk als wat ik al deed en ik hing stiekem ook gewoon nog teveel aan mijn andere collega’s.

Plotseling kwam een jaar geleden het bericht dat ze ziek was. Borstkanker. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Nee joh, dat moet een vergissing zijn! Ze hebben vast iets verwisseld in het ziekenhuis. Zij is zo gezond, sportief, fit, dit lijkt me onwaarschijnlijk…’
Maar de realiteit hield stand en ze ging het volledige traject in. Chemo, medicatie, bestraling, operatie, de hele rataplan met alles wat daarbij hoorde. Wij stonden als vanouds langs de zijlijn en konden haar alleen maar aanmoedigen. Doorgaan! Volhouden! Je bent er bijna…

Even leek het goed te gaan. Een maand van relatieve rust brak aan. Een maand waarin ze ook een duurzamer huis kocht met haar man. Het leven moest gevierd worden tenslotte. We vierden deze aankoop tegelijk met mijn mededeling dat ik dan toch eindelijk ook de knoop had doorgehakt en een nieuwe baan had gevonden. Niet persé met andere werkzaamheden, maar wel in een omgeving waar ik me (wrang genoeg) beter thuis voelde dan bij de rechtbank. Namelijk in het ziekenhuis. Op een gekke manier zagen we daar ook de humor wel van in. Zij wilde zover als mogelijk wegblijven uit het ziekenhuis, voor mij voelde het als thuiskomen.

Eind april werd een nachtmerrie werkelijkheid. Evenwichtsstoornis door misschien wel een virus bleek na een aantal onderzoeken uitgezaaide borstkanker te zijn in het hersenvlies. Weer volgde een zware operatie en als ze daarvan hersteld zou zijn, zou er bestraling volgen en een plan de campagne gemaakt worden. We maakten halve afspraken over nieuwe wandelingen, koffie drinken in het bos, kennismaken met onze nieuwe pup, alles om vooral maar naar een toekomst te kunnen kijken waar een bordje ‘genezen’ of in ieder geval ‘stabiel’ in de tuin zou staan.

Vorige week veranderde alles voorgoed. Haar man stuurde het bericht dat ze sliep en niet meer wakker zou worden. Op nog geen 200 meter van mijn nieuwe werkplek vandaan lag ze stilletjes in het schemergebied tussen hier en altijd. Ik kan er nog steeds niet helemaal bij. Nooit meer samen even wandelen. Nooit meer samen filosoferen over het leven, duurzaamheid, milieu, mooie films of boeken, maar vooral over alles wat ons zo lief is.

Woensdagnacht kwam het laatste bericht. Fem is er niet meer. Overgestoken naar de andere kant. Voorgoed.

Lieve lieverd, waar je ook bent, we komen elkaar vast nog wel ergens tegen.
Tot ooit 🤍