Thuis

Zoals misschien bij iedereen wel het geval zal zijn, is ook bij mij één van de zintuigen het meest ontwikkeld. Als ik alle zintuigen op een rijtje zet, springt geur er voor mij het meeste uit.

Ik denk misschien ook dat ik wellicht het eerste verliefd ben geworden op de geur van mijn lief, voordat ik hem echt leerde kennen. Niet alleen weet ik nog precies welk luchtje hij op had toen we elkaar voor het eerst ontmoette (Giorgio Armani, Acqua di Gio), ik weet ook nog precies hoe zijn huid rook toen ik voor het eerst heel dicht naast hem zat.

Of de geur van de kinderen, toen ze nog maar net tien seconden oud op mijn borst werden gelegd. Eindeloos zoet en onmiskenbaar vermengd met een zweem van hun eigen geur. Zo pril als hun leven was op dat moment.

Ik kan met mijn ogen dicht ook vele malen scherper waarnemen, eenvoudigweg omdat ik dan beter kan ruiken. Kleine dingen, grote dingen, zoet, zout, kruidig, ik herken het zo goed als allemaal.

Buiten dat het handig is (ik ruik vaak een brandlucht voordat ieder ander in mijn buurt ook maar íets opsnuift), kan het ook vreselijk irritant zijn natuurlijk. Ik bedoel, als er ergens een vieze geur hangt ruik ik hem ook vele malen eerder. En langer. En dat veroorzaakt nog al eens hoofdpijn of in ieder geval een behoorlijk misselijkmakend gevoel in mijn buik.

Aan de andere kant, als ik down of verdrietig ben, kan het enorm helpen om gewoon aan iets lekkers te ruiken. Versgebakken cake (zittend op het aanrecht, met mijn benen bungelend langs de keukenkastjes en dan wachten tot de cake die mijn vader aan het bakken is uit de oven komt). Net geplukte lavendel uit eigen tuin (weer even terug in de Provence, waar het heerlijk zonnig en warm is). De geur van een warm dennenbos (Hoera! We zijn weer in Oostenrijk). Of die heerlijke geur van buiten gedroogd wasgoed, waar ik eerder ook al over schreef.

Gisteravond stapte ik in bed na een lange dag klussen in onze slaapkamer. Eén wand werd voorzien van fotobehang (gekke vraag van jullie, uiteraard met een berglandschap!), de muur achter ons bed bekleedden we met laminaat (ja, ik weet het, dat hoort oorspronkelijk op de grond. Maar je zou het voor de aardigheid eens tegen de muur moeten plakken. Geweldig!) en omdat er nogal wat stof overal terecht was gekomen, had ik na het stofzuigen de hele bovenverdieping gedweild met groene zeep.
En laat ik dát nu vooral ruiken toen ik in bed lag.
Met mijn ogen dicht haalde ik diep adem en het was of ik met een teug werd terug gezogen naar mijn jeugd. Ik hoorde mijn moeder bijna beneden rommelen in de keuken en de geluiden van de straat klonken alsof ik in mijn eigen tienerkamer lag.

‘Ik ben in Leiden,’ mompelde ik tegen mijn lief.
En vlak voordat ik met een dikke glimlach in slaap viel, voelde ik hoe er een enkele traan over mijn wang naar mijn kussen gleed.

Ik was weer even thuis.