Rehab

Ik ben niet verslaafd aan iets. Niet écht in ieder geval. Ja, ik ben gek op drop, maar ik kan gerust een hele tijd zonder, zonder dat ik gek word van het idee dat er geen drop in huis is. Ik lust ook graag chips, maar er ligt ook niet iedere dag een zak van die rommel in mijn boodschappenmandje.

Ooit, in een ver verleden, heb ik mijn lijf blootgesteld aan sigaretten, maar of ik dat nu echt lekker vond..? Ik kan het me niet echt herinneren. Na twee jaar had ik er ook meer dan genoeg van en rookte mijn laatste sigaret om ze vervolgens nooit meer aan te raken. Kortom, ik weet niet echt wat het is om verslaafd te zijn en dus ook niet om af te moeten kicken.

Dacht ik.

Totdat ik de korte docu-serie op Netflix afgelopen week keek, die gaat over de invloed van social media en het gedrag van een groep jongeren in Engeland. Verbijsterd hoorde ik dat de emoticons een totaal eigen leven hebben. En niet persé leuk (knipoogje, lachebekje) of lief (hartjes, duimpjes), maar ook ontzettend kwetsend. Vol met haat en pestgedrag. Ik viel bijna van mijn stoel.

Mijn lief schudde een keer met zijn hoofd, rolde met zijn ogen (niet in emoticons, maar naast me op de bank) en zei dat ik wel lief maar ook een beetje naïef ben. ‘Die telefoons zijn een verlengstuk van je lijf,’ vond hij. ‘Of de laptops, computers, iPads, of andere apparaten. We leven gewoon digitaal en daar horen dit soort dingen ook allemaal bij.’

Ik ging in verweer. Bij de jeugd was het wel een probleem, vond ik, maar zelf? Zo ontzettend zit ik nu ook weer niet aan mijn telefoon geplakt. Toch?

Mijn lief grijnsde een keer en daagde me uit. Een weekend zonder mobiel, zonder social media. Hij was benieuwd hoe lang ik dat zou volhouden. Ik liet me natuurlijk niet kennen en ging de uitdaging aan. Wel met de kanttekening dat ik mijn telefoon niet zou uitzetten, want we hebben nu eenmaal ouders op leeftijd, die zomaar zouden kunnen alarmeren. Kinderen die ons moeten kunnen bereiken als er iets aan de hand is. Iedere dag doe ik Duolingo om mijn Noors te oefenen en ik zit al in een streak van 279 dagen. En oh ja, ik betaal met mijn telefoon in de winkel. Mijn boodschappenlijstje staat erin bij de herinneringen…
Na de opsomming van dit alles viel ook ik stil. Wat doe ik eigenlijk veel met mijn telefoon! En hoe verleidelijk is het dan om bij het maken van een boodschappenlijstje ook even Instagram te scrollen, een Whatsappje te sturen naar een vriendin of mijn zwangere schoondochter.

‘Alleen Social Media dan?’, vroeg ik mijn lief. Die grijnsde voor de zoveelste keer. ‘Ik zeg niks,’ zei hij. ‘Het is niet mijn uitdaging, het is die van jou.’ Ik dacht er even over na en besloot alleen de Social Media links te laten liggen.

Zaterdag gingen we in en rondom het huis aan de slag. Schoonmaken, wassen, tuin doen. Zie je nu wel, dacht ik, het valt allemaal wel mee. Het huis verslonst heus niet omdat ik zo nodig op mijn telefoon bezig ben. ’s Middags zaten we met een kop thee in de tuin, te genieten van het schone huis en de tuin. Guus haalde gekke capriolen uit in het gras en voor ik het wist had ik mijn telefoon in mijn hand om een foto en filmpje te maken. Mijn vinger hing al boven de Instagram-app, toen ik mijn lief hard hoorde lachen. ‘Gek he, om niks te moeten doen?’ vroeg hij. Verbijsterd constateerde ik dat het pakken van mijn telefoon gedachteloos was gegaan. Als een automatisme. Een tweede natuur. Ik schrok me rot!

Gisteren zat ik in de tuin, in de zon, zonder telefoon en met een stapel Flow Magazines. Tot mijn schande lagen er zes ongelezen exemplaren. Dat betekent dat ik al een half jaar dit magazine niet gelezen heb en dus mezelf al een half jaar voor de gek heb gehouden dat het niet erg is om een magazine wel te kopen, maar niet te lezen.

Een unheimisch gevoel bekroop me. Ik wilde gewoon even lekker scrollen op mijn telefoon, ik had eenvoudigweg de rust niet om met een tijdschrift in de zon te zitten. Wat een eyeopener! Resoluut stond ik op en bracht mijn telefoon naar binnen. Uit mijn zicht vandaan. Ik heb de hele middag een onrustig gevoel gehad. Vreselijk!

Vanmorgen bedacht ik in bed dat ik mijn telefoon de komende tijd zoveel als mogelijk weg ga leggen. Om te beginnen pak ik niet direct mijn telefoon of mijn laptop erbij met het ontbijt. Die krant is er tussen de middag ook nog wel. ’s Avonds mijn Duolingo doen behoudt ook mijn dagelijkse vorderingen. Het zal me rust gaan geven, daar ben ik van overtuigd, maar voor nu is het echt even afkicken. Ben ik toch nog verslaafd…