Onderbuikgevoel

Het is nog vroeg als ik wakker wordt. Heel vroeg eigenlijk. Kwart over vijf om precies te zijn. Het schemert al, dus de contouren van de meubels in de slaapkamer worden met de minuut duidelijker. Ik kijk naar de gordijnen die zachtjes heen en weer gaan door de wind die door het open raam naar binnen komt. Slapen lukt niet meer, wat op zich niet gek is na alles wat we hebben meegemaakt.

Het is nog maar een paar dagen geleden dat mijn broer belde met de mededeling dat hij en mijn moeder met onze vader naar de spoedeisende hulp van het ziekenhuis waren gereden omdat het niet goed met hem ging. Hij was verward, kon de spraak niet goed te pakken krijgen en had moeite met de functies van de rechterkant van zijn lichaam. De verdenking werd werkelijkheid en een paar uur later lag hij in het ziekenhuis met de ernstige verdenking van een herseninfarct.

Het is gek hoe ‘makkelijk’ je in de wereld stapt van het regelen, zorgen, verzorgen en iedereen op de hoogte proberen te houden. Wij hebben dit een paar jaar geleden natuurlijk al eerder meegemaakt, toen Middelste met spoed in het ziekenhuis werd opgenomen, maar toch verbaast het mij opnieuw. De regelstandknop is snel gevonden.

Nu lig ik wat te sluimeren en overdenk wat er allemaal gebeurd is.

Plotseling is er dat gevoel. Het gevoel dat er iets niet goed is en dat ik naar mijn moeder moet. Ze is al een paar dagen niet lekker, maar dat kan ook niet anders met alle spanning rondom mijn vader. Ik probeer mezelf dus ook tot rust te manen en vertel mijn verstand dat het logisch is dat mijn moeder moe is, dat haar maag van streek is en dat ze dus ook veel overgeeft.

En toch… dat andere stemmetje is sterker. Ga naar je moeder toe. Dat móet!

Zonder verder na te denken sta ik op, kleed me aan en zeg mijn Lief dat ik naar België ga. Verward kijkt hij me aan. Is er slecht nieuws gekomen? Heeft hij de telefoon gemist? Ik haal mijn schouders op en schud mijn hoofd. Nee, niets van dit alles eigenlijk. Het is alleen maar dat gevoel.

Even zijn we stil en dan knikt hij. ‘Ga maar, ik begrijp het wel,’ zegt hij dan. Nog geen twee minuten later zit ik in de auto, het zes uur nieuw kan ik net meeluisteren.

De hele dag scharrel ik in het huis van mijn ouders rond, af en toe bij mijn moeder kijkend. Broer en ik kijken elkaar regelmatig vragend aan, praten wat, zijn stil en proberen een en ander te regelen. Maar vooral zijn we bezig om informatie te verzamelen. De coronamaatrdegelen in Nederland mogen dan behoorlijk versoepeld zijn, in België zijn ze streng. Heel streng. In ieder geval in de ziekenhuizen. Geen bezoek de eerste vijf dagen en als het dan toch mag, één persoon en ook maar drie keer per week. We spreken niemand, we zien niemand, het is om gek van te worden.

In de middag hebben we het toch voor elkaar gekregen dat ik de bezoekdienst van mijn moeder naar mijn vader mag overnemen, want een ziek persoon op bezoek laten gaan is het allerlaatste wat ze willen. Bezorgd zitten we op de rand van het bed van mijn moeder om dit te vertellen en kijken naar haar. Dan, vanuit het niets, komt er een beslissing. Dit kan niet meer langer zo, er móet een arts komen en wel nu! Ik voel boosheid in me borrelen, maar vooral een enorme energie. Dit gaat gebeuren, al is het het laatste wat we doen.

Aan het eind van de middag wordt mijn moeder in de auto gezet, tegenstribbelend en afwerend. Ze weet: als ze naar het ziekenhuis gaat nu is de kans groot dat ze moet blijven. Drie dagen spugen, niet eten, weinig drinken zal in ieder geval een lichte vorm van uitdroging tot gevolg hebben.

In het ziekenhuis gebeurt er iets wat niemand had kunnen bedenken. Na een kort onderzoek gaan alle alarmbellen af en voor we het goed en wel kunnen beseffen, gaat mijn moeder met de ambulance naar een gespecialiseerd ziekenhuis voor cardiologie. Want… zwaar hartinfarct.

Dit was drie dagen geleden. We zijn ondertussen een hartkathetarisatie verder en sinds gisteren ligt ze weer in hetzelfde ziekenhuis als mijn vader. Door het oog van de naald gekropen. Nu aan mij de schone taak nog om het op een voorzichtige manier aan mijn vader te vertellen, zonder dat hij in paniek raakt. Best spannend… Maar het allerbelangrijkste is dat ze er allebei nog zijn.

Lang leve dat onderbuikgevoel!