Nooit alleen – voor Teun

Lieve Teun,

het is voor het eerst dat ik een brief aan jou schrijf. Van de baas heb je weleens een kaart ontvangen toen hij op uitzending was, maar wij waren altijd samen, dus ik zag de noodzaak niet om jou een brief of een kaart te sturen. Waarom zou ik ook? Want – laten we eerlijk zijn – hondjes kunnen niet lezen en schrijven. Ik zou het een beetje gek vinden om iets naar jou te sturen dus.

Maar nu ben je er niet meer. En ineens voel ik de behoefte om toch een briefje naar je te sturen. Gewoon, omdat ik je nu al mis. Maar ook om je te vertellen hoeveel plezier we samen hebben gehad. Hoeveel herinneringen we met elkaar hebben gemaakt.

Weet je nog dat we je kwamen ophalen? Helemaal vanuit Borne naar het verre zuiden van het land. De eerste glimp die ik van je opving voorspelde al een onstuimig leven. Er rende een rieten mand door de kamer van de mensen waar we je gingen ophalen. Ergens in een flits zagen we een hondenlijfje erachter vastgeklemd zitten. Ik wist direct: het gaat nooit saai worden met jou!

Daar heb ik gelijk ingekregen. Het hele huis kon je op stelten zetten. Koekjes in een open koektrommel waren veilig zolang wij maar in de kamer bleven. Vergaten we de deksel op de trommel te doen als we even naar de keuken liepen, dan zaten we de rest van de week zonder koekjes. Onschuldig lag je ons aan te kijken, niet bewust van de koelkruimels in je baardje die je allang verraden hadden.

Met je grote broer Skip ging je regelmatig op jacht. Dat je daardoor twee keer een nacht in een hondenopvang hebt moeten doorbrengen vond je blijkbaar een bijkomend iets. Jij ontfermde je je over je broer, die het beduidend enger vond om een nacht van huis te zijn. Van de kennelmedewerkers hoorden we dan later dat je waakte over Skip en probeerde de andere honden ook nog even snel een lesje te leren.

Toen je broertje dan ook overleed was je ontroostbaar. Nachten heb je liggen huilen. Vanaf dat moment sliep je bij ons op de slaapkamer. In je mand en later op het voeteneind. Hoewel het laatste jaar dat voeteneind steeds vaker opschoof richting midden en in de laatste maanden naar: pal tussen ons in. Je werd mijn warme kruik in de winternachten.

Vanaf het moment dat de baas op zijn laatste uitzending ging werd er een band gesmeed tussen ons, die onbreekbaar werd. Waar jij was, was ik. En andersom. We moesten het samen rooien, zes lange maanden lang. Dat hebben we goed gedaan! Je troostte mij als ik verdrietig was dat de baas zo lang weg was en we ontwikkelden een eigen taaltje. Dat werd de laatste twee jaar – door de coronacrisis – alleen maar versterkt.

Natuurlijk zag ik de aftakeling wel bij je. Je werd doof, blafte niet meer daardoor (want waar moest je tegen blaffen?), je zicht werd steeds minder en overal popte (goedaardige) bulten op. Je ging wat strammer lopen, maar je bleef eigenwijs en levendig. Tot de laatste dag.

Gisteren ging het goed mis. Een zware epileptische aanval maakte een eind aan al het moois dat we hadden. Ik heb moeite om de verwilderde blik in je ogen kwijt te raken. Je schokkende lijf in mijn armen. De dierenarts bevestigde wat wij al vermoedden: dit komt niet meer goed. Het was tijd om je te laten gaan. Je mag uitrusten nu.

En nu is het stil in huis. We hebben je naast je broertje in de tuin begraven. Een windlicht aan de schutting houdt de gedachte aan jou nog even levendig. Ik kan het niet helpen dat ik af en toe nog op zoek ben naar je, maar ik weet dat dit zal slijten.

Dank je wel voor je vriendschap, je liefde, je trouw en je ondeugende streken. Het zijn vooral die laatste dingen die jou Teun maakte. Onze Teun-beun. Stoere, dappere hond.

Dikke knuffel, je vrouwtje Xx