Wapperplicht

Een van de eerste extra luxe dingen die ik me ooit veroorloofde was een droogtrommel. Het scheelde me niet alleen veel strijkwerk met drie kinderen, maar de handdoeken (en alle andere kleding) werden er heerlijk zacht en draagbaar mee. Geen spijkerbroek meer die je bijna rechtop kon neerzetten zonder al teveel hulp van andere dingen, als ik deze weer eens van de lijn plukte op onze zolder of gekke, schurende binnennaatjes van kleding als iets verkeerd opgedroogd was. Natuurlijk probeerde ik voor de grote luxe van de droogtrommel om zoveel als mogelijk buiten de was te drogen, maar zeker in de winter lukte dit niet altijd.

De goede raadgevingen om niet alles in de droogtrommel te stoppen sloeg ik vaak in de wind. Dat ding was er niet voor niets, dus alles, maar dan ook echt alles ging in de droogtrommel. Dat droogtrommels blijkbaar ook sokken lusten, net als wasmachines nam ik maar op de koop toe. Hoewel eerlijkheid dient te zeggen dat deze mysterieuze manier van sokken laten verdwijnen in de was ook weg ging op het moment dat de kinderen het huis verlieten en op zichzelf gingen wonen. Misschien dat er toch wel een goede verklaring is voor alle sokken-verdwijnerijen van weleer…

In de afgelopen jaren, meer bewust van milieu en dergelijke, ben ik steeds meer buiten de was gaan drogen. Vooral de lakens. Niets is heerlijker dan ‘s-avonds onder vers gewassen en door de wind gedroogde lakens te kruipen. Nachtenlang de geur opsnuiven van frisse wind, zon, nou ja, van buiten! En omdat de lakens linea recta van de lijn op het bed belanden, komt ook hier geen strijkijzer bij om de hoek kijken.

Ideaal!

Wat ik nu vooral grappig vind om te merken is dat ook de badhanddoeken die buiten gedroogd zijn mijzelf beter afdrogen. En als ik dat afdrogen nu ook nog een beetje stevig doe dan krijg ik er een gratis scrub-sessie bij. Eigenlijk een win-win-situatie dus.
Goed voor het milieu, goed voor de portemonnee en… goed voor mij!