Verslaafd

Met al die verschillende soorten yoga tegenwoordig, zou je bijna vergeten dat yoga iets is wat je ook heel gemakkelijk lekker thuis kunt doen. Iedere dag opnieuw.

Jaren geleden begon ik met wat kleine oefeningen. Ik rommelde maar een beetje aan en durfde zelfs niet tegen anderen te zeggen dat ik ‘s-morgens weleens wat yoga-oefeningen deed. Toch een beetje dat zweverige imago, waarbij misschien gereageerd zou kunnen worden met opgetrokken wenkbrauwen en een stil gemompel in de trant van: ‘O ja? Echt? Tjee…’

Op een bepaald moment besloot ik maar eens op les te gaan. Zo werden mijn vier minimomentjes van de week (ik deed alleen maar yoga op mijn vaste werkdagen en dan ook nooit langer dan een minuut of tien) uitgebreid met een uur échte yoga op mijn vrije maandagochtend.

De allereerste keer dat ik (een beetje achteraan) op een yogamat kroop en de lichamen van de anderen voor me neus moeiteloos van de ene naar de andere positie zag glijden, begreep ik al snel dat wat ik thuis deed toch niet zo heel veel met yoga te maken had. De woorden van mijn yogajuf (‘Joh, je bent toch bézig thuis? Dat is al meer dan niets. Nu leer je alleen maar om de houdingen echt te doorvoelen.’) troostten me maar matig. Van een lenig meisje die in haar jeugd regelmatig een medaille in de wacht wist te slepen tijdens turnwedstrijden, was ik veranderd in een krakend, verroest vehikel. Al na een kwartier voelde ik: dat wordt morgen spierpijn!
Alle twijfel verdween echter toen ik in de laatste minuten, tijdens de Savasana (ook wel ‘lijkhouding’ genoemd. En ja, het is precies wat het woord vermoedt: je ligt ontspannen stil op je rug…), spontaan de tranen over mijn wangen voelde rollen. Er volgde opluchting en mijn lijf ontspande. De spierpijn de volgende dag viel me honderd procent mee. Misschien wel door die enorme ontspanning aan het eind van de les.

Mijn yogamomenten op de vier werkdagen werden dus wat intensiever en langzaam voelde ik mijn lijf weer wat soepeler worden.

De yogales op maandag moest ik op een gegeven moment loslaten. Om toch in een flow te blijven besloot ik om de andere dagen ook met yoga te starten en de minuten op te voeren van tien naar twintig. Meer dan twee uur yoga per week. Wie had dat tien jaar geleden kunnen bedenken?

Soms schiet er een ochtend bij in. Omdat ik haast heb of gewoon geen zin. Die dagen zijn toch een beetje anders. Ik voel me licht ontheemd, alsof ik niet in mijn lijf zit. En als Teckel Teun zich bij het uit de mand komen pontificaal uitrekt in een Downward Facing Dog, een Upward Facing Dog om zich vervolgens eens lekker uit te schudden, heb ik alweer spijt dat ik toch niet eventjes op mijn mat ben gaan zitten.

Misschien toch meer verslaafd aan yoga dan ik zelf denk.