Schildpad

Eén van mijn favoriete houdingen in mijn yoga oefeningen is de schildpad. Of halve schildpad… ik ken de yogahoudingen eigenlijk niet zo goed bij naam, maar ergens is deze naam blijven hangen, omdat hij zoveel rust uitstraalt. Zeg nou eerlijk, heb je ooit een schildpad met haast gezien? Ik niet in ieder geval.

Op zich is het geen houding waar ik erg goed in ben. Ik bedoel, met je neus de grond raken in zittende houding… ik heb het nooit gekund. Sterker, het was mijn grote frustratie in de tijd dat ik fanatiek een paar keer per week turnde. Al die andere meiden die moeiteloos de zijkant van hun gezicht plat op de grond konden leggen, terwijl ze in spreidzit zaten, ik werd er gek van! Ik kwam echt niet verder dan 20-30 cm met mijn neus zwevend boven de grond, zelfs als ik mijn knieën gebogen hield. Laat staan dat ik plat kon gaan liggen.

Ondanks dit mankement heb ik menig medaille in de wacht weten te slepen, dat gaf enigszins troost. Toch bleef het altijd een beetje aan mij knagen. Waarom kon ik nu niet de lenigheid vinden om die ene houding voor elkaar te krijgen?

Ik heb geoefend, getraind, geforceerd, pijn geleden. Maand na maand. Wat zeg ik? Jaar na jaar! En heel misschien heb ik in al die jaren ooit een paar centimeter gewonnen, maar plat op de grond? Nee, dat is me echt nooit gelukt.

Tien jaar geleden – ik sportte ondertussen allang niet meer op dat niveau van mijn tienerjaren, tenzij je het opvoeden van drie kinderen onder topsport rekent natuurlijk – begon ik met yoga. Ik merkte dat ik steeds stijver en strammer aan het worden was. In die tijd liep ik erg veel hard. Goed voor de conditie, maar omdat ik niet zo van het rekken en strekken ben, werden mijn spieren steeds gespannener en korter. Tijd om de boel weer eens op te rekken dus. Turnen of gymnastiek zag ik niet zo zitten (toch de angst om weer met mijn neus richting die grond te moeten, vermoed ik).

Na een aantal maanden voelde ik niet alleen mijn lijf, maar ook mijn geest ontspannen. Yoga is stiekem veel meer dan ‘wat oefeningen op een matje’. Dat er ook hier oefeningen bij zaten die mijn neus richting de vloer brachten nam ik op de koop toe. Leeftijd maakt misschien ook wel dat je je minder druk gaat maken hierover.

Tot mijn grote verrassing merkte ik vooral bij de Yin-Yoga-lessen (de yogavorm waar je alle oefeningen wat langer aanhoudt) dat juist de ontspanning me verder met mijn neus naar de grond bracht dan al die jaren dat ik mezelf forceerde en pushte. Zittend met mijn neus nog maar tien centimeter boven de grond bedacht ik dat het misschien wel altijd zo in het leven is. Alles wat je krampachtig en dwingend voor elkaar probeert te boksen, kost ongelooflijk veel energie. Terwijl ik in een ontspannen houding plotseling verder leek te komen.

Het gaf stof tot nadenken. Nog steeds!
Met dank aan de schildpad.