Opnieuw leren leven

Gewend als ik ben om meerdere ballen tegelijkertijd in de lucht te houden, is het maar lastig om me tot één ding per handeling te beperken. Regelmatig betrap ik mezelf erop dat ik regelmatig toch ‘nog even snel’, of ‘ergens tussendoor’ probeer zaken op te pakken. Of dat nu thuis is of op mijn werk. Met als gevolg dat ik genadeloos wordt afgestraft door mijn lijf of door een enorme onrust in mijn hoofd. Piekeren, wakker liggen, een onrustig gevoel in mijn hele lichaam, het zijn allemaal signalen dat ik tóch weer te ver ben gegaan. En je raadt het al, dat is meestal pas achteraf het geval, als het kwaad al lang geschied is.

Een paar weken geleden ben ik daarom begonnen met een cursus mindfulness. Het leek me heerlijk om rust in mijn leven te creëren en volgens zeggen zou deze cursus mij hierbij kunnen helpen.
Ik weet niet precies wat ik ervan verwachtte, maar vast staat dat ik ervan overtuigd was dat het redelijk makkelijk zou zijn voor mij. Ik sta immers al iedere ochtend vroeger op om een meditatiemoment te hebben en dan nog heerlijk met wat yogaoefeningen de dag fris en fruitig te beginnen.

Easy-peasy.

In de eerste les merkte ik vooral een lichte wrevel bij mezelf opkomen als de lerares antwoordde op een vraag van een medeleerling met: ‘Hmmm, dat is interessant. Ja… interessant…’ Twaalf paar ogen keken verwachtingsvol uit naar het echte antwoord, dat vervolgens niet volgde.
Verwarring en ontzetting alom.

Aan het eind van les werden A4-tjes uitgedeeld en bekeek ik met enige paniek mijn huiswerkopdracht voor de volgende week. De bodyscan iedere dag herhalen (die zo’n 50 minuten in beslag neemt! Waar haalde ik die tijd nu weer vandaan?) en dan ook nog opschrijven wat je allemaal tegenkomt tijdens die reis naar binnen. Als klap op de vuurpijl moesten we ook nog iedere dag een moment van de dag vol aandacht gaan beleven. Tanden poetsen, aankleden, ontbijt klaar maken, dat maakte niet uit, als je het maar met volle aandacht deed en opmerkte hoe je lijf zich gedroeg.

Echt, ik dacht dat het vele malen makkelijker zou zijn!

Week twee en drie bleven in irritatie en ongemak hangen. Waar was ik aan begonnen? Ik voelde me schuldig als het toch een dag niet gelukt was om de bodyscan te doen of een van de ademhalings-oefeningen die in die weken waren toegevoegd aan ons repertoire.
Ik ging dan ook in verweer. Deed soms heel bewust mijn opdrachten niet en schreef zeker niks op van wat ik meemaakte. Wel merkte ik dat ik die nachten slechter sliep, alsof mijn lijf hunkerde naar de liefdevolle aandacht die het kreeg als ik mijn oefeningen wel deed. Mokkend pakte ik dan de draad weer op en lag de avond erop op mijn matje met een koptelefoon op mijn hoofd om de stem te volgen die me door mijn lichaam heen loodste.

Nu, zes weken later begin ik er zowaar de lol van in te zien. Ik (en mijn medecursisten) hoef niet overal meer antwoord op te krijgen. We ‘zijn’ gewoon en laten de dingen voor wat ze zijn. Ik kom zelfs rustiger thuis van mijn werk, ondanks dat er qua werkzaamheden niets veranderd is.

Eigenlijk is het dus net zoiets als leren fietsen of schaatsen. Vallen en opstaan en opnieuw beginnen. Maar nu is het opnieuw leren leven. Het gaat stap voor stap, maar ook steeds beter. En dat is heerlijk!