Ochtendrituelen

Al jaren heb ik zo’n beetje hetzelfde ochtendritueel. In het weekend een paar uurtjes later dan door de weeks, maar eigenlijk altijd met dezelfde cadans. De wekker gaat en na het opstaan, tanden poetsen, gezicht wassen en opmaken, verdwijn ik naar de zolder. Daar zit ik met een klein lampje eerst zo’n tien minuten op mijn yogamatje met mijn ogen dicht. Luisteren naar mijn ademhaling, proberen alle gedachten die er opkomen voorbij te laten drijven. Dan volgt een reeks yoga oefeningen en schrijf ik soms een paar gedachten op in mijn dagboekje.

Na het aankleden ga ik in de keuken mijn ontbijt klaarmaken. In de zomer vaak een geroosterde boterham met lemoncurd of een kom muesli met vers fruit, in de winter is het standaard een bord havermout met blauwe bessen. Kopje koffie erbij en een glas vers geperst sinaasappelsap. Mijn dag kan dan beginnen.

Sinds een jaar is daar echter een nieuw onderdeel bijgekomen: Guus.

Tijdens het ontbijt scharrelt hij wat rond in de keuken, maar vaak zit hij naast me te wachten tot ik klaar ben met eten. Zodra ik de laatste hap heb genomen en mijn bord of schaaltje wegschuif, plant hij zijn voorpootjes op mijn schoot en kijkt me vragend aan. Tijd voor de ochtendknuffel.

Ik pak hem op en zet hem op mijn bovenbenen. Daar legt hij met een diepe zucht zijn kop in mijn hals en laat zich loom tegen me aanzakken. Een tevreden zucht volgt. Ik kan niet anders dan tevreden terugzuchten. Zijn koppie tegen mijn gezicht, neus tegen neus en eventjes is er niks anders dan hij en ik. Zo zitten we een paar minuten, dan gaat hij weer naar de vloer terug zodat ik nog een kop thee kan zetten voordat ik naar mijn werk vertrek.

Guus springt op zijn stoel en volgt me met zijn ogen. Net zo lang tot ik de deur achter me sluit om ’s avonds weer terug te keren. Dan volgt het normale spelen, uitlaten en ravotten. Allemaal even leuk, maar die vijf minuutjes in de ochtend op mijn schoot zijn goud waard. De beste aanvulling op mijn ochtendritueel!