Los worstelen

Misschien dat ik binnen ons gezin wel de eerste was die Facebook echt omarmde. Ik vond het een geweldig medium wat ook nog eens oude vriendschappen deed herleven.
De lagere schooltijd leek pas gisteren afgelopen, toen ik menig klasgenoot terugvond en ik soms in een diepe mailwisseling terecht kwam.
‘Weet je nog, die handwerkjuf waar we alleen maar mochten handwerken? En die jongens maar leuke dingen doen met hout, soldeer gereedschap en veel plak en lijm? Vreselijk irritant vond ik dat!’ ‘En wat te denken van de meester van de vijfde klas! We dweepten met hem…’
Ja, ik vond het heerlijk om oude koeien uit de sloot te halen en weer terug te denken aan oude liefdes, verloren vriendschappen.

Afgelopen jaar, ergens rond september, toen het eigenlijk al lang niet zo goed met me ging maar ik uit alle macht probeerde om de schijn hoog te houden, kwam er een omslag.
Dat Facebook leek plotseling zo leeg. Zo nutteloos.
Mede doordat ik niet lekker in mijn vel zat besloot ik om eventjes niet meer zo fanatiek allerlei foto’s te plaatsen. Van die foto’s die vertelden: kijk hoe leuk ik het heb! Of: Like de selfie van mij en mijn lief of mij en de hond. Foto’s die anderen lieten weten dat ik een dag in Antwerpen was geweest of in het theater zat. Want hé, mijn leven was geweldig! Mijn leven was gewoon té leuk allemaal. Dat móest gewoon gedeeld worden met de rest van de wereld.
Dat soort foto’s strookten niet meer met de waarheid. Want de waarheid was dat ik in de kreukels lag. Dat ik niet meer kon vertellen op welke dag van de week we leefden en al helemaal niet hoe ik me voelde op die anonieme dag.

De weken regen zich aan elkaar en ergens eind november realiseerde ik me plotseling dat van al die 379 vrienden waarmee ik bevriend was op Facebook er maar ontzettend weinig waren die mij mailden of belden om te vragen of het wel goed met me ging. Dat ik zo stil was op Facebook…
Vervolgens drong de vraag aan me op of ik zélf Facebook en alle informatie van anderen nu zo miste. Dit soort dingen werkt twee kanten op natuurlijk.
Ik bedacht me dat ik het eigenlijk wel lekker vond om niet iedere keer te kijken wat anderen met hun leven deden op iedere willekeurige dag van de week. Het gaf me bovendien een rustig gevoel dat ik niet iedere keer bang moest zijn om iets te missen. Sterker, ik miste steeds minder, want in plaats van in te loggen op Facebook, belde ik met vriendinnen om eens ouderwets bij te kletsen. Of zij belden mij. Ik sprak weer een keertje af om ouderwets koffie te drinken en daar hoorde ik veel meer dan ik ooit op Facebook zou hebben kunnen lezen.

Ik besloot dus om Facebook te verwijderen. Dat is nog niet zo makkelijk als je denkt dat het is, want Facebook doet er veel aan om je als ‘vriend’ te behouden. Van mijn lief begreep ik dat ik eerst iedereen moest ontvrienden.

Ontvrienden…

Het voelde bijna als moord! Maar hé, ik wilde weer kwaliteit in plaats van kwantiteit en dus waagde ik er eerst een berichtje aan, voordat ik iedereen verwijderde. Toen moest ik alle foto’s (enig idee hoeveel je er plaatst in tien jaar tijd?), alle timeline-berichten en groepen verwijderen. Meer dan twee weken was ik daarmee zoet… Toen kwam de grote gedaanteverwisseling. Ik ging undercover, kreeg een nieuwe naam, een andere geboortedatum, woonde plotseling aan de andere kant van de wereld en had nul vrienden. Zo kon Facebook me niet meer vinden, zei mijn lief.

31 december had ik in mijn agenda gezet als grote ‘Facebook-verwijder-dag’.
Binnen tien seconden was dat klusje geklaard.

Heeft het me nu ook wat opgeleverd, zul je nu denken.
Een heleboel! In de eerste plaats rust, een overvloed aan rust. En dat is in mijn huidige toestand wel zo handig. Ik wandel ook meer, lees vaker en zit soms weer ouderwets te dagdromen, zonder dat ik uit verveling Facebook dan maar opstart.
En misschien is dat laatste wel het grootste cadeau dat ik mezelf heb kunnen geven met het nemen van deze beslissing. Want dagdromen is echt iets wat ik de laatste jaren te weinig heb gedaan.
Mocht ik dus de telefoon niet oppakken als je belt, bedenk dan maar dat ik waarschijnlijk met mijn gedachten in Perzië ben. Of in de bergen. Misschien wel aan het strand…

Heerlijk!