Lichtpuntje

Bij iedere pijnscheut krimp ik verder in elkaar. Elke keer als ik gaap, hoest, slik, ja zelfs als ik per ongeluk een boertje laat schiet de gloeiende priem dieper mijn oor in waardoor ik wel kan janken van de pijn. Waarom heeft niemand mij nooit écht uitgelegd hoe pijnlijk een oorontsteking kan zijn?

Ik denk aan mijn kinderen, pas een paar jaar oud, gillend, krijsend alsof ze vermoord werden. Vuurrode wangen en altijd één oor waar naar gegrepen werd. Ik heb heel wat uren met ze rondgelopen, vaak stijf tegen me aangeklemd om de wilde armen in bedwang te houden. Meer dan een zetpil geven en proberen te troosten kon ik niet. Ja, in een badkamer zitten met de douchekop op standje heet, gericht op de koele tegels om stoom te maken, zodat het ademen voor ze wat beter ging.

Als de lijfjes van mijn kleintjes wat gingen ontspannen en ze tegen me aan in slaap vielen, slaakte ik vaak een zucht van opluchting. Weer een piekcrisis overleefd. De pijnstiller deed z’n werk, het wachten was op de volgende aanval. Neerleggen durfde ik amper, want ik had al snel gemerkt dat de druk in de oren, wangen en neus dan snel weer opliep, met alle gevolgen van dien. En dus kangoeroede ik soms dagenlang met een ziek kind tegen me aan.

En nu ben ik aan de beurt. Pas 53 jaar oud.

Het is midden in de nacht als ik van ellende rechtop ga zitten. Niet alleen is mijn oor ontstoken, ook mijn ogen, holtes en keel doen vrolijk mee. De druk is ondraaglijk en ik hoor mezelf kermen door een diepe laag vocht heen. Ook dat nog, ik hoor alleen nog maar dingen in de verte, alsof ik tien meter onder water zit.

Mijn lief legt geruststellend zijn hand op mijn been. ‘Het komt echt wel goed, geloof me nu maar. Volgende week ben je weer een stuk opgeknapt,’ mompelt hij. Dan draait hij zich op zijn rug en snurkt rustig door. Ik spray mijn neus nog maar een keer, slik de pijnstillers die de huisarts heeft voorgeschreven omdat alleen wat paracetamol niet meer werkte en laat me voorzichtig in een slaaptoestand met idiote dromen zakken. Het lijkt bijna een groot voordeel dat ik door mijn overvolle oren het intense gesnurk van mijn lief niet meer goed hoor. Dat is dan ook wel het enige lichtpuntje wat ik kan bedenken op dit moment.

Was het maar vast volgende week…