Leven 2.0

Toen ik vier weken geleden thuis kwam uit mijn werk, was ik vooral blij dat het weekend voor de deur stond. Leuke dingen stonden op het programma met veel onderweg zijn. Wel merkte ik dat het laatste spoedoverleg dat ik nog even had gehad, vlak voordat ik de deur achter me dichttrok, mij een onheilspellend gevoel gaf. Ik balanceerde tussen hoop en vrees. Aan de ene kant wilde ik positief blijven, had ik nog een beetje het gevoel dat we met z’n allen het tij nog enigszins zouden kunnen keren, aan de andere kant frustreerde de wat lacherige houding die ik bij sommige collega’s opmerkte mij enorm.

Maar goed, zolang er nog niks aan de hand was, zou het misschien allemaal wel meevallen en was mijn ongerustheid vooral gelinkt aan het weer thuiswonen van Middelste. Na de stamceltransplantatie van drie jaar geleden is hij weliswaar goed hersteld, maar nog steeds is zijn weerstand te vergelijken met die van een peuter van een jaar of drie. Zelfs de waterpokken zijn op dit moment weer nieuw voor hem, terwijl hij als kind toch ook onder die bekende vlekjes heeft gezeten.

Maandag kwam en ik moest bekennen: ik voelde ik me wat raar. Mijn lichaam prikte, mijn hoofd deed zeer, ik hoestte en eer dat het avond was had ik koorts. Hoge koorts. Woensdag belde ik toch maar even met het RIVM. Wat moest ik doen? Niet om mezelf, maar om Middelste… De boodschap was kort en duidelijk: ‘Testen op hét virus doen we echt pas als u naar het ziekenhuis moet met ernstige klachten, als u onderliggende medische klachten hebt of als u boven de 70 bent. Niet als een gezinslid een andere weerstand heeft dan gewenst.’ En nee, een huisartsbezoek had ook geen zin.

Donderdag ging het echt niet zo goed met me en de huisarts vond een onderzoek toch wel gewenst. Aan het eind van de dag lag ik met medicatie vanwege een longontsteking in mijn eigen bed. Ver bij de andere gezinsleden vandaan en verward dat er nog steeds geen test werd uitgevoerd.

Nu we drie weken verder zijn, mijn longontsteking voorbij lijkt, de koorts in ieder geval over is en ik probeer om mijn conditie iedere dag weer wat meer op te bouwen door steeds een stukje verder te wandelen, kijk ik enigszins verwonderd terug op de afgelopen tijd.

Vier weken zijn voorbij gegaan, waarin de wereld veranderd is. In mijn vrienden- en kennissenkring heb ik veel verdriet, angst en grote zorgen geproefd. Sommige levens staan volledig op z’n kop door het overlijden van ouders, schoonouders en zelfs een goede vriend van iemand. Collega’s liggen in het ziekenhuis, sommige op de IC. Longen zijn beschadigd, levens zijn verwoest.

Alleen de natuur haalt even opgelucht adem.
Een schrale troost…