Leerproces

Een klein jaar geleden, in de tijd van de eerste lockdown, zocht ik naar iets nieuws om de tijd thuis door te komen. Toen nog in de onschuldige gedachte dat ik me tot aan de zomer een beetje moest zien te vermaken, nu we zoveel tijd thuis doorbrachten. Terrassen dicht, afspreken met vrienden een beetje ingewikkeld en over het niet knuffelen en vasthouden van alle geliefden buiten mijn eigen bubbel had ik nog niet echt nagedacht. Ik was van gedachte – net als velen met mij – dat het met de komst van de zomer wel een heel eind afgelopen zou zijn met al die maatregelen.

Ik bedacht dus allerlei projectjes om de tijd thuis zo leuk mogelijk door te komen. Mijn fototoestel werd op de standaard in de kamer gezet zodat ik altijd tussendoor even kon klungelen met wat plaatjes schieten. Ik ontdekte Nederland op een fotogenieke manier die ik meestal in het buitenland opzoek. De Toscaanse heuvels zijn schitterend, maar ons eigen Zeeland ook. Of de Biesbosch, de bossen bij ons in de buurt en ja, ook onze achtertuin!

Schrijven doe ik overal en nergens, dat was de uitdaging dus ook niet helemaal. Tenzij ik er een ander doel aan zou vastmaken, maar al die verhalen die in mijn hoofd zwerven willen blijkbaar nog niet opgeschreven worden, dus die laat ik nog maar even wat heen en weer wandelen. Komt vanzelf wel een keer goed.

Bovendien, ik wilde iets totaal nieuws uitproberen. Iets wat ik nog niet deed. Maar wat?

Vroeger, als kind, tekende ik graag. Zou dat nog steeds zo leuk zijn? Maar wat moest ik dan tekenen? Ik bedoel, een tekening voor mijn ouders, mijn oma of sinterklaas maken is misschien wel wat overdreven. Bovendien, mijn roestige tekenhand moest eerst weer een beetje geolied worden voor ik er iets mee zou (willen? Kunnen?) doen!

Toch kriebelde het wel en ik trakteerde mezelf op een klein doosje met aquarelverf. Ik bekeek wat filmpjes op het internet, schetste, kleurde, verfde en kliederde wat in de rondte. Dat gaf geen voldoening. Dus knipte ik de aquarelvellen op in kaartformaat. Daar kreeg ik zowaar lol in. Ik stuurde links en rechts wat zelfgemaakte kaartjes op en was blij met de leuke reacties die ik kreeg. Maar ja, je kunt niet kaartjes blijven versturen natuurlijk.

Omdat ik het wandelen ook weer opgepakt had, bedacht ik dat het misschien wel leuk zou zijn om wat kaartjes her en der achter te laten. Gewoon, voor de eerlijke vinder. Dáár begon het grote plezier pas goed. Ik maakte de kaartjes nog wat kleiner, verfde iets, schreef er een klein berichtje bij en verstopte ze overal waar ik voorbij kwam.
In een holle boom, achter een hek, in de bibliotheek, bij de priklocatie waar ik weleens kom om bloed te laten prikken, in een kapelletje, zelfs aan de andere kant van het land toen ik met de dochter een weekendje op pad was.

Altijd ging ik er vanuit dat vooral vrouwen of kinderen dit wel leuk zouden vinden. Groot was mijn verrassing toen ik ook van mannen enthousiaste berichtjes ontving op mijn – speciaal hiervoor aangemaakte – Instagram. Ze zijn er net zo blij mee als al die vrouwen en kinderen die een kaartje vinden.

Ik heb mezelf dus even flink door elkaar geschud en streng toegesproken. Wat gek om te denken dat alleen vrouwen en kinderen het leuk vinden om een kaartje te ontvangen! Hoe kom ik aan dat vooroordeel?

Ik heb mijn verfset dus net zo prominent uitgestald staan als mijn fototoestel. Ik klieder iedere keer wat wat kaartjes bij elkaar en verstrooi ze door mijn wandelomgeving. Wie weet vind jij er ook weleens eentje…

@kaartje_voor_jou