Juttershart

Het is altijd weer spannend als ik mijn winterjas tevoorschijn haal en voor de eerste keer aantrek. Ieder jaar maakt mijn hart een sprongetje zodra ik mijn handen in mijn jaszak steek. Mijn vingers vinden namelijk niet alleen die ene Labello die ik alweer een tijdje kwijt was, maar ook wat kleingeld, een gevonden veertje, een bijzonder steentje dat ooit mijn pad heeft gekruist, een schelpje, een takje dat ik ooit ergens opgeraapt heb.

Vaak weet ik ook nog waar ik de schatten gevonden heb en razendsnel ben ik dan weer terug op de vindplaats. Dat takje, dat was in Zweden. Het verhuisde van mijn outdoor-jack via de keukentafel naar mijn winterjas. Dat schelpje heb ik in de duinen bij Zoutelanden opgepakt. De steen is een bijzondere, die verhuist iedere keer van jas naar jack, van de tafel naar de kast. Ik heb hem al jaren. Hij komt uit Frankrijk, Nice om heel specifiek te zijn. Daar lag hij op het kiezelstrand dat zo kenmerkend voor Zuid-Frankrijk is.

Boven op zolder heb ik een doos met allerlei gevonden spullen. Veertjes, stenen, knikkers, schelpen, touwtjes, bloemen, takjes, je kunt het zo gek niet bedenken of het zit in dat houten kistje.

Als ik mijn moeder moet geloven zat het jutten me al vroeg in het bloed. Als kind stopte ik mijn broekzakken al zo vol met stenen dat hij bijna van mijn heupen afzakte. Ik herinner me dat ik ooit een echte amethist heb gevonden in de Oostenrijkse Alpen. Jarenlang was het mijn gelukssteen en lag hij op mijn bureau op mijn tienerkamer. Ik ben hem kwijtgeraakt tijdens de vele verhuizingen, maar ik weet nog goed dat ik urenlang naar de paarse schittering kon kijken. Het bracht me altijd weer even terug naar de bergen. Een stukje geluk in mijn donkere puberjaren.

Grappig is dat van mijn kinderen vooral de middelste degene was die dit ook deed. Hij overdreef, zijn broekzakken zaten vaak ook vol met zand, elastiekjes en uitgekauwde kauwgom, maar daar tussenin zaten zijn schatten verborgen: stenen, kastanjes en mooie stukjes hout.

Het sprokkelen is voor mij nooit gestopt. Ook nu pak ik regelmatig een gevonden voorwerp op en waan me even terug naar de plek waar ik het opgepakt heb. Ik voel weer hoe het daar was. Ik ruik de omgeving en eventjes ben ik terug op een plek die me dierbaar is. Herinneringen aan Zweden, Frankrijk, Italië, de bergen, het strand… Het is er allemaal. Diep van binnen, aan de oppervlakte gebracht door zoiets simpels als een steen.