In stilte

Jezelf opnieuw uitvinden. Overdenken wat je écht belangrijk vindt, waar je misschien wel zonder kan en waar je blij mee bent. Wat je wilt koesteren. Meenemen.

Het is hard werken.
Het is vooral loslaten.

Voor hard werken ben ik niet bang. Het is juist de stilte die me angst aanjaagt. Daar liggen de antwoorden op vragen die ik bijna niet durf te stellen. Die lastig zijn en dus probeer te omzeilen. En mocht ik dé vraag dan toch durven stellen, dan heeft niemand ooit gezegd dat die antwoorden zullen bevallen. Als ik tenminste eerlijk ben naar mezelf. Echt luister en niet gewenste antwoorden verzin.

Toch begin ik iedere dag met die zelfverkozen stilte. Het is in dan dat ik tot rust kom. Dat ik eerlijk kan zijn, zonder snel door te gaan naar het volgende. Werk, boodschappen, huishouden, verzorgen… Toch het beeld dat ik voor me zie als ik aan een werkend leven denk. Zoals een mier die wel meer dan tien keer haar eigen gewicht op de rug neemt.

In stilte zitten lijkt al snel op lummelen. Niks doen. Tijd verspillen. Het is lastig te bedenken dat er juist dán heel veel gebeurt. Probeer het maar eens, dat stilzitten. Ogen dicht. Alleen jij en je gedachten. Begin met tien minuten, breid het dan uit naar een half uur per dag. Wedden dat het gek voelt? Ongemakkelijk ook. Zeker als er iedere keer weer die gedachten zijn waar je niet op zit te wachten. Boodschappenlijstje, dingen die je nog met doen, die je vergeten bent. Want de kunst is om nergens aan te denken.

Alleen jij. In stilte. Verder niets.

En dat is lastig. Verdomd mogelijk zelfs.
En stiekem erg hard werken.