Het nieuwe normaal

Ik ben er eigenlijk allang van overtuigd dat het nooit meer zo gaat worden als pakweg twee, drie maanden geleden. Ik merk het aan de manier waarop ik nu naar tv-fragmenten kijk van echt nog maar een paar maanden terug. Mensen op elkaar gepakt in overvolle treinen, onderweg naar het werk. Toen heel gewoon, nu voel ik grote afgrijzen. Paniek ook bijna. Ik wil bijna naar de mensen schreeuwen: ‘Waarom? Ga uit elkaar! Doe normaal.’ Maar ja, dat was het normaal van toen. Het normaal van nu is anderhalve meter afstand, geen terrasje met mooi weer, niet knuffelen, thuiswerken…

Ooit heeft NASA een experiment gedaan met astronauten om hen aan de wereld op z’n kop te laten wennen, voordat ze de ruimte in zouden gaan. Het idee was simpel: hoe lang duurt het voordat het abnormale weer ‘normaal’ zou zijn? De astronauten kregen een bril op die ze nooit af mochten doen. Overdag niet, ‘s-nachts niet. De bril zorgde ervoor dat zij de werkelijkheid (onze werkelijkheid) volledig op de kop zagen. Ondersteboven dus. Wat bleek? Na 25 – 30 dagen waren de hersens gewend aan de wereld op de kop en draaiden het beeld voor de ogen van de astronauten weer recht. De astronauten waarbij dit niet gebeurden gaven toe dat ze de bril toch ergens in die dagen even hadden afgezet. Toen ook zij zich echt aan die gemiddelde 28 dagen hielden, gebeurde bij hen hetzelfde. Gewend aan het nieuwe normaal.

Ik stel me zo voor dat de wereld ook deze tijd nodig heeft om aan dit nieuwe normaal te wennen. Dat we minstens die 28 dagen nodig hebben – zonder smokkelen, anders zijn we weer terug bij af! – om te wennen aan iets nieuws.

Ik merk het bij mezelf aan kleine dingen. Met de nieuwe buren van twee huizen verderop heb ik kennis gemaakt op de stoep, zonder handen te schudden, maar wel met een extra lang praatje en door iets meer over en weer te vertellen over persoonlijke dingen. De vraag: ‘Hoe is het met je?’ heeft ineens een diepere betekenis gekregen. In plaats van het geijkte antwoord: ‘Goed hoor,’ vertellen mensen ineens hoe het écht met ze gaat. Ik kan dat alleen maar als positief ervaren.

Het thuiswerken begint voor mij een fijne routine te worden. Ik vind het heerlijk om in mijn eigen omgeving te werken, met persoonlijke spullen om me heen. Geen lawaaierige kantoortuin, waar vooral geen persoonlijke touch van eigen identiteit gezien mag worden. Lekker mijn eigen cappuccino met havermelk en verse gember- of muntthee waar ik zoveel honing in kan doen zonder dat ik er extra voor hoef te betalen, zoals op mijn werk het geval is.

Natuurlijk mis ik ook dingen. Ik zou het liefst mijn kinderen, schoonzoon, bonuskleinkinderen, ouders en schoonouders even in levende lijven willen zien. Vasthouden, knuffelen. Maar ik troost me met de gedachten dat veel emigranten naar verre landen dit ook niet kunnen en dat ook zij zich prima weten te redden, met het grote verheugen op straks, als ze elkaar weer eens zien, om alles dan weer in te halen. Ik doe dus net of ik geëmigreerd ben naar mijn eigen, kleine planeet en maak er het beste van. Iedere dag even een berichtje, appje, belletje of een FaceTime-gesprek. Het kan slechter…

Ik ben benieuwd naar wat de toekomst ons gaat brengen, maar voor nu probeer ik me maar zo goed als mogelijk aan te passen aan dit nieuwe normaal.