Even stil

‘Schrijf je eigenlijk nog?’

We zitten in de tuin en zijn verwikkeld in een bijna verhit gesprek over werk, je passie volgen, de tijd die je kwijt bent om dingen te doen die nu eenmaal gedaan moeten worden en hoeveel tijd er dan overblijft om écht leuke dingen te doen. Dingen waar je blij van wordt, die je de tijd doen vergeten.

Ik ben dus een beetje verbaasd over haar vraag. Ik zit toch net te vertellen dat ik het nog steeds zo leuk vind om te schrijven, fotograferen en dat daar de laatste jaren ook weer tekenen, aquarellen en kliederen bij is gekomen? Om dat laatste woord hebben we smakelijk zitten lachen. Want wat is nu mijn kliederen en wat is haar kliederen?

‘Nou,’ zegt ze als ze de uitdrukking op mijn gezicht ziet. ‘Ik hoor je wel zeggen dat je schrijft, maar ik zie het nergens meer. Jij hield toch altijd een blog bij? Volgens mij is je laatste blog van begin dit jaar geweest. Dus ik vraag me dan serieus af of je nog schrijft of dat je alleen maar denkt dat je nog schrijft?’

Ik open mijn mond om haar antwoord te geven. Halverwege mijn ademhaling val ik echter stil. Ik sluit mijn mond weer en laat me achterover in de tuinstoel vallen. Lang kijken we elkaar aan. Dan moet ik lachen, want ergens heeft ze wel een punt. Ik schrijf inderdaad nog steeds. Ook best veel als ik naar de verschillende notitieblokjes kijk die her en der verspreid door het huis liggen. Of in mijn tassen. De rugzak niet te vergeten. En wat te denken van mijn fototas? Ook daar zitten een paar kleine schrijfblokjes in die volgekrabbeld zijn met instellingen van mijn camera op bepaalde momenten en met de verschillende lenzen.

Maar mijn blog heb ik verwaarloosd. Of, nou ja, niet echt verwaarloosd, ik heb er wel veel aan gedacht, ik heb alleen nooit meer de tijd genomen om iets ervoor te schrijven. Aan de ene kant omdat ik mezelf geen tijd gunde, aan de andere kant omdat ik gewoon geen tijd heb gemaakt. Want laten we eerlijk zijn, als je iets zo leuk vindt om te doen, dan máák per er gewoon ook tijd voor. Dan verzin je geen excuses om goed te praten dat er weer een dag voorbij is gegaan zonder dat er een blog is geschreven. En dat is jammer, want hoe je het ook went of keert, schrijven blijft mijn grootste passie. Fotograferen heeft een goede tweede plaats en met tekenen en kliederen kom ik volledig tot rust.

Tijd dus om daar weer wat verandering in te brengen. In ieder geval voor mezelf en wie weet ook nog een beetje voor wat lezers…