Don’t look back

‘Wat is dat toch zuur voor je, dat je zo vlak voor je vaccinatie zo ziek bent geworden. Als je een paar weken later besmet was geraakt, was het waarschijnlijk allemaal minder erg voor je geweest. Misschien alleen maar een hoestje of een beetje verkouden. Maar nu, je hebt een behoorlijke jas uitgedaan!’

Ik zit aan de telefoon met een vriendin en laat de woorden even tot me doordringen. Minder erg corona… Dat had inderdaad wel heel fijn geweest. Helemaal geen corona, nóg fijner zelfs! Op zich heb ik geen klagen. Ik bedoel, ik heb niet in het ziekenhuis gelegen, laat staan dat er sprake van IC of beademing is geweest. Maar toch, mijn vriendin heeft gelijk. Ik heb een behoorlijk jasje uitgedaan.

Nog steeds is mijn energieniveau om te janken. Het is niet eens de vraag of ik gedurende de dag doodmoe op de bank stort, maar eerder wanneer dit gaat gebeuren. Kan ik na mijn paar uurtjes werken – wat ik weer heb opgepakt – nog een boodschap doen of is het slimmer om dit tot ergens eind van de middag te bewaren? Misschien toch aan mijn lief vragen om even naar de winkel te gaan? Of voor dat kippeneindje de auto te pakken in plaats van de fiets?

De ‘hoera-stemming’ van afgelopen week op het moment dat ik weer zonder medicatie de dag door kon komen, heeft plaats gemaakt voor teleurstelling. Mijn longen redden het nog niet zonder ondersteuning en dus slik ik weer het een en ander.

De corona-kilo’s zijn er in sneltreinvaart vanaf gegaan, de afgelopen maand. Dat is misschien het enige positieve van de afgelopen tijd. Maar mijn lijf lijkt even niet in de gaten te hebben dat die extra 4-5 kilo er al lang af zijn. Zin om iets te eten is er niet en dus gaat het afvallen door. Niet erg handig als je probeert aan te sterken, maar het is niet anders. Dat mijn lief nu gekscherend vraagt waar in ’s hemelsnaam mijn billen zijn gebleven, geeft aan dat ook hij nog steeds bezorgd is.

Afgelopen week heb ik lang met de GGD aan de telefoon gezeten. Mijn vraag waar ik toch die besmetting vandaan heb gehaald, zal waarschijnlijk nooit beantwoord worden. Misschien tóch van dat uurtje bij een vriendin aan tafel zitten. Zij al gevaccineerd, ik nog niet. Waarbij later bleek dat zij ergens in de dagen ervoor lange tijd in de buurt was geweest bij iemand die positief getest werd. Zij had geen klachten, maar kon het blijkbaar wel aan mij doorgeven, omdat ik nog niet gevaccineerd was. Ook een optie: misschien had ik in eerste instantie wel ‘gewoon’ griep en ben ik door mijn lief besmet, omdat hij twee dagen naar het werk is gegaan, nadat ik negatief getest was. Er was op dat moment geen corona in beeld. Maar wie weet heeft hij het per ongeluk mee naar huis genomen, zonder daar zelf iets van te merken. Goede afweer aan zijn kant op dat moment. Ik daarentegen had een weerstand van -10. Daar kan het dus ook mis zijn gegaan. (Dit zou de eerste twee negatieve testen ook beter kunnen verklaren.)

Ik heb mijn onderzoek naar de oorzaak opgegeven. Het heeft niet zoveel zin. Er staat een kaartje van een vriendin hier prominent in de kast, zodat ik het iedere dag zie. De tekst op de voorkant luidt: ‘Don’t look back, you’e not going that way’. Een waarheid als een koe. Ik hou me er aan vast.

Maar ik moet ook eerlijk bekennen, dat ik uitkijk naar 18 juni. Dan mag ik toch eindelijk vaccineren! Niet alleen voor mezelf, maar zeker ook voor de ander. Want corona is echt geen grapje.