De beste stuurlui

Ik verbaas me weleens over de adviezen of inzichten die ik gespiegeld krijg door mensen als ik vertel dat ik een burn-out heb gehad. En dan heb ik het niet over de tips of raadgevingen die ik ontvang om een burn-out te voorkomen. Echt, geloof me, als ik van te voren had geweten dat het niet slim is om me dag en nacht zorgen te maken over een ziek kind, dan had ik dat niet gedaan. Easy-peasy, toch..?
Of ik had dan twintig jaar geleden al aan mijn lief gevraagd bij de kennismaking: ‘Serieus? Je bent beroepsmilitair? Hmmm… horen daar uitzendingen bij? Ja? Dan lijkt het me beter om geen relatie te beginnen. De stress die dat meebrengt is een voedingsbodem voor een burn-out en daar pas ik echt voor.’

Waarmee ik maar wil zeggen dat serieuze stress vaak uit het hart en gevoel veroorzaakt wordt, waar je nauwelijks tot geen vat op hebt. 

Nee, ik heb het over alle (uiteraard goedbedoelde) adviezen die ik krijg om weer boven Jan te komen. Iedereen weet er wel iets over te zeggen. Zowel privé als op het werk. 
Privé roept al snel: ‘Denk aan jezelf, hoor! Er is maar één Gwennie en de wereld draait echt wel door zonder jou. Rustig aan dus maar.’
Werk reageert over het algemeen de andere kant op. ‘Wel belangrijk om feeling met het werk te blijven houden, hoor. Laten we dus regelmatig koffie drinken met elkaar. Nee, niet bij jou, maar op het werk. Dat houdt de drempel laag.’ 

Voor beide visies valt iets te zeggen natuurlijk. Beiden heb ik ook geprobeerd. In andere volgorde dan ik hierboven beschreven heb en beide ideeën werkten niet helemaal (of helemaal níet!) voor mij.

Grappig is ook dat de mensen die mij adviseerden vaak zelf niet precies wisten hoe een burn-out nu eigenlijk voelt. Wat er met je gebeurt. Hoe ziek je niet alleen geestelijk, maar ook lichamelijk bent. Ze adviseren vanuit boekjes en regels die worden aangegeven door instanties of vanuit ‘horen zeggen’. Best begrijpelijk, maar soms niet echt handig.

Je kunt het een beetje vergelijken met een man die je vertelt welke pijn je bij een bevalling gaat ervaren (Huh? Even voor mijn beeldvorming, en wánneer heb jij een bevalling gedaan?) of een verstokte niet-sporter die aan een marathonloper uitlegt wat hij of zij allemaal kan tegenkomen tijdens het hardlopen van die 42,195 kilometer.
Best onmogelijk eigenlijk.

Ik ben er dan ook van overtuigd dat het veel rust én helderheid zou geven als anderen leren van de ervaringen van degene die iets hebben meegemaakt. Of dat nu gaat om bevallen, een marathon hardlopen of een voorlichting geven over alle ervaringen van het hebben én herstellen (misschien zelfs wel voorkomen) van een burn-out.

En zelfs dán zullen de ervaringen van iedereen die het ooit heeft meegemaakt nog anders zijn.
Ik bedoel maar…