Dankbaar

Sinds ik dankbaarheid tel in plaats van schaapjes, slaap ik zoveel beter. Geen idee of het komt omdat mijn lichaam en mijn geest blij worden van al dat tellen van al die leuke, mooie momenten van een dag, of dat het gewoon een ouderwets, slaapverwekkend ritueel is van het eenvoudigweg tellen van een aantal dingen is. Feit is dat ik slaap. Heerlijk slaap zelfs. Mits ik dus die dankbaarheidsdingetjes van een doodgewone dag maar bij elkaar optel zodra ik ‘s-avonds in bed mijn ogen dichtdoe.

Je kunt je overigens best afvragen of ik dit mezelf maar een beetje wijsmaak natuurlijk. Beter slapen door dankbaarheid te tellen. Als het leven zo makkelijk in elkaar zou zitten… Aan de andere kant merkte ik de afgelopen week dat het slapen weer wat minder werd. Ik druppelde nog eens wat extra Zirbenolie en vermengde het voor het gemak maar eens met wat lavendel. Ook rustgevend, zou moeten helpen dus.

En toch… toch bleven mijn gedachten maar heen en weer gaan, terwijl ik ze eigenlijk tot rust wilde hebben. Op deze manier kon de slaap natuurlijk nooit binnenkomen. Zigzaggend rondom al die gedachten. Poeh, je zou er duizelig van kunnen worden! En dus bleef de slaap netjes wachten op wat meer rust in mijn hoofd, zodat hij naar me toe kon komen. Een onmogelijke exercitie.

Ik probeerde mijn slaap nog uit te leggen dat hij écht welkom was. Dat ik me alleen maar wat zorgen maak op dit moment. Een vriendin met een knobbeltje in haar borst wacht op volledige diagnose en bijbehorend behandelplan. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet even aan haar denk en dat ene kaarsje weer even voor haar brandt.
Een collega vecht een onmogelijke strijd. Veel te jong, veel te vroeg in het leven. Ik kan niet eens verder denken bij hem, maar het maakt me intens verdrietig. De man van mijn liefste collega zit in de wachtkamer op dit moment. Onzekerheid, geduld, het zijn woorden die me nog steeds naar de keel grijpen. Ik heb die woorden zoveel moeten gebruiken een paar jaar geleden.

Het lukte me de afgelopen week dus niet zo goed om dankbaarheid te tellen.

En toch dwong ik me gisteravond om al die kleine momenten op te sporen en deze op te schrijven.
Ik noteerde in mijn hoofd: ik ben dankbaar voor dat fijne ontbijtje vanmorgen met mijn lief. Voor de koffie die we samen dronken in de stad. Ik ben dankbaar voor het blije gevoel dat dit me gaf. Ik ben dankbaar voor de zon die plotseling toch eventjes door alle wolken heen brak. Voor die mooie bos tulpen die al een week in mijn vensterbank staan. Ik ben dankbaar voor dat heerlijke gerecht dat we vandaag zo snel in elkaar flansten. Ik ben dankbaar voor het geplaag dat mijn lief en ik soms zo kunnen hebben naar elkaar, gewoon omdat we zoveel van elkaar houden. Voor de enorme lachbui die we vervolgens kregen toen ik me een slag in de rondte schrok toen hij plotseling achter me stond terwijl ik dat niet verwachtte. Ik ben dankbaar dat…

En toen werd ik wakker. Weer een nacht heerlijk geslapen.
Onnodig om te zeggen dat ik daar zo dankbaar voor ben!