Dag-boek

Het is de laatste dag van het jaar en voor me op tafel ligt mijn Moleskine waar ik de afgelopen twee jaar in geschreven heb. Soms dagelijks, dan weer een paar weken niet. Er zijn nog heel wat onbeschreven bladzijden. Zeker genoeg voor een paar maanden, misschien zelfs wel voor een heel jaar. En toch is daar die twijfel: ga ik door met dit dagboek of pak ik dat knisperend nieuwe exemplaar dat al een tijdje in de kast ligt. Nog dun en smal omdat er niks in geschreven is, geplakt of getekend. De vraag blijft galmen in mijn hoofd: ga ik de verspilling van leeg geschreven bladzijden tegen en schrijf ik nog even door in mijn oude, vertrouwde compagnon of laat ik me verleiden een nieuwe start te maken? Schoon aan een nieuw jaar te beginnen?

Ik blader wat door het dikke, volgeplakte exemplaar. Lees wat stukjes en voel mijn hart zwellen als ik weer merk hoe blij we eind maart naar haar reden om onze eigen Twickel op te halen. De eerste paar nachten brachten we om de beurt op de bank door om Guus goed te laten wennen aan ons en wij aan hem. Hij is niet meer weg te denken uit ons leven!

Bij de zwarte bladzijden van rouw en verdriet laat ik mijn tranen de vrije loop. We verloren heel wat vrienden en kennissen dit jaar. Veel te jong, veel te vroeg, veel te… alles!

Ik veranderde van baan, nam afscheid van collega’s, kreeg er nieuwe voor terug. Ik zag de kleinzoon leren kruipen, lopen en brabbelen. Ik knuffelde veel en vaak, zocht ook bewust de rust en stilte op die ik zo fijn vind. Ik balanceerde een tijdje op het randje van ’te veel, te heftig, te druk’, maar wist op tijd aan de rem te trekken en tot stilstand te komen.

Al bladerend lees ik mijn gedachten, mijn wensen, maar gelukkig ook veel dankbaarheid. Ik herbeleef de reizen die we maakten. Naar Oostenrijk, Frankrijk, maar ook naar veel mooie plekjes in de buurt. Ik streel de gedroogde bloemetjes en blaadjes tussen de verschillende bladzijden en neem me voor dat ik dat blijf doen in het nieuwe jaar.

Hoe meer ik blader, hoe beter ik weet: ik begin met een nieuw boek. Letterlijk en figuurlijk. Het heeft altijd iets magisch om aan een onbeschreven boekje te beginnen. Geen balast die door de volgeschreven bladzijden lekt naar de volgende bladzijden en een stempel probeert te drukken op hetgeen dat nog geschreven moet worden. Maagdelijk witte bladzijden die schrijvend en tekenend nog alle kanten op kunnen gaan. Geen eerder beschreven verdriet dat een stempel drukt, geen intense vreugde die jubelend haar weg vindt naar de inkt van een pen die over de regels glijdt.

De laatste kaart die ik van haar kreeg leg ik terug in mijn oude schrijfboekje. Hoe graag ik hem ook mee zou willen nemen naar het nieuwe boekje als tastbare herinnering aan haar, hij hoort in het boekje van dit jaar. Volgend jaar is nog schoon en vrij.

Dag 2023, bedankt voor alles wat je me geleerd hebt. Het is tijd om afscheid van elkaar te nemen. Ik sluit jouw boek nu en pak je onbeschreven versie erbij. Ik zet je in de kast bij al die andere versies van jou.

Dikke knuffel, Gwennie Xx