Alleen

Alleen zijn is iets heel anders dan eenzaam zijn. Ik ben graag alleen. Ik voel me ook eigenlijk nooit eenzaam als ik alleen ben. Het is overigens wel iets dat ik heb moeten leren. Of eigenlijk, ontdekken! Ik associeerde alleen zijn altijd met eenzaamheid. Ik ben ook heel lang bang geweest om alleen te zijn. Daar kwam ook nog bij dat ik mensen die alleen waren zielig vond. Misschien zelfs wel een beetje een mislukkeling.

Vroeger op school omringde ik mezelf altijd met massa’s vriendinnen en later ook vrienden. Op de lagere school was dat makkelijk, want één straat verderop woonde mijn hartsvriendin en dus liep ik nooit alleen naar school. Kwam dat toch een keer voor – omdat ze ziek was – dan plakte ik mezelf bij aankomst op school direct aan anderen vast en kon als eerste vertellen dat mijn wederhelft (zo voelde het wel een beetje) ziek thuis was. Ik was dan ook degene die uit school alle beterschapswensen mocht overbrengen en eventueel wat huiswerk bezorgen.

Op de middelbare school viel ik in een groot zwart gat. Al mijn vrienden en vriendinnen zaten op een andere school en ik kreeg de connectie met nieuwe klasgenoten maar niet tot stand. Die eenzaamheid zorgde voor een nieuwe realiteit: de angst om alleen te zijn. Vijf lange jaren worstelde ik me door die periode heen. Ik kon het gevoel maar niet van me losschudden, ondanks dat ik in de loop van die jaren toch wel wat vrienden om me heen verzamelde. Het is misschien wel de eenzaamste periode van mijn leven geweest. Ik voelde me die zelfbedachte mislukkeling…

Na de zomer van mijn eindexamen begon ik aan mijn vervolgopleiding. Het verbaasde zelfs mij dat ik het niet erg vond om als enige naar die opleiding te gaan. Het grappige gebeurde: vanaf dag twee of drie vormden we een hechte club met de klas. Geen persoonlijke vriendschappen, maar een groepsvriendschap. Ik vond het allang best, het werkte misschien wel een beetje helend. Maar écht alleen zijn? Nee, dat zat er voor mij nog niet in.

Toen ik net 20 jaar was ging ik samenwonen. Heerlijk! Vanuit mijn ouderlijk huis naar iets met z’n tweetjes. Samen en niet alleen.

Ruim 15 jaar later gingen we uit elkaar. Ik bleef met de kinderen in ons huis wonen. Gezellig, met z’n viertjes. Later kwam mijn lief bij ons wonen en toen de kinderen langzaam de deur uit druppelden bleven we met z’n tweetjes achter. Nog steeds niet alleen.

Pas tijdens de laatste militaire uitzending van mijn lief ervaarde ik hoe helend het alleen zijn kan zijn. In plaats dat ik me eenzaam ging voelen (waar ik stiekem toch een beetje bang voor was), schoof er iets op z’n plek. Na de eerste week, waarin ik vooral verdrietig was om het afscheid, bang was voor het onbekende en angstig dat ik weer een zielig hoopje ellende zou worden, kwam het besef dat ik het soms best fijn vond. Ik hoefde eventjes alleen maar rekening te houden met mezelf. Ik kookte wat ik lekker vond, keek op tv dingen die ik leuk vond, sprak af wanneer ik daar zin in had of sloot me lekker thuis op als ik geen zin had in mensen om me heen. Ik leerde mezelf kennen en kwam erachter dat ik best een leuk mens ben.

Sinds die tijd zorg ik ervoor dat ik vaker alleen ben. Ik wandel soms uren in mijn uppie. Tijdens die wandelingen kan ik mijn gedachten vrij laten wervelen over allerlei dingen die me bezig houden, zonder dat ik met iemand hoef te praten. Niet dat ik dát niet leuk vind, begrijp me goed! Maar soms mis ik mijn eigen gedachten omdat ze eenvoudigweg de kans niet krijgen om vrijuit te cirkelen. Zodra ik dat opmerk, is het tijd om weer even in mijn eentje op pad te gaan.

Helemaal alleen dus.
Maar niet eenzaam.