Het is zondagochtend half acht en de overgrote meerderheid van Breda ligt nog op een oor. Niet geheel onbegrijpelijk, want sinds lange tijd geeft het kwik een temperatuur aan die niet veel hoger ligt dan -5. In de vroege ochtend dan, want ergens overdag maakt de zon dat het vriesweer plaats maakt voor een heldere dag waarbij de temperatuur in ieder geval boven het vriespunt komt.
Lief en ik zijn al onderweg naar de andere van de stad. Dikke truien aan, mutsen op, handschoenen aan en fototoestel mee. Al in de auto voel ik de energie door mijn lijf stromen. Dit is mijn weer! Helder, koud en een intens mooie natuur maakt dat mijn lijf aan alle kanten tintelt en aan staat.
Vlak voor een koffietent die straks gewoon lekker open is, parkeren we de auto en stappen dan flink door in de richting van het Markdal. Het is behoorlijk koud en de beweging moet ons warm houden.
Bij de Duivelsbrug kiezen we het wandelpad dat dwars door een geweldig natuurpark slingert. De zon heeft zich nog niet laten zien en de schemer maakt dat we enkel de silhouetten van de huizen, bomen en kerkjes herkennen. In de verte gakken de ganzen, ze maken zich klaar voor de eerste vlucht van de dag.
Heel langzaam kleurt de horizon oranje, om dan steeds roze en roder te worden. Hoe verder we het dal ingaan, hoe mooier het wordt. De mist heeft voor een witte laag rijp gezorgd en zelfs de allerkleinste draadjes, hangend aan het prikkeldraad zijn nu zichtbaar en wit.
Ik adem de koude lucht diep in en voel mijn longen prikkelen. ‘Je hebt weer appelwangetjes,’ lacht mijn lief terwijl hij met zijn vinger over mijn gezicht aait. Ik grijns. Ik weet dat ik intens rode wangen krijg van vrieskou. Het zal er vast grappig uitzien, maar eigenlijk kan het me helemaal niets schelen. Dit is leven voor mij. Hier word ik blij van!
In de verte zien we een rode bol langzaam de lucht inkruipen. De zon komt op en zet de hele wereld om ons heen in een dieproze gloed. Overal om ons heen flonkeren witte diamanten, bevroren op takken, struiken, grassprietjes en hekken. Laag voor laag opgebouwd door koning Vorst die in de vriesnacht goed bezig is geweest met zijn toverstaf. Ik moet moeite doen om niet iedere grasspriet te willen fotograferen, maar de kou jaagt me goed vooruit.
Als we om half elf verkleumd de koffietent inrollen is de dag eigenlijk pas net begonnen, maar voor mij kan hij al niet meer stuk. Ik ben zo blij als een kind dat ik al uren heb kunnen genieten van deze koude zondag!
No Comments