Soapy business

Soms kan me ineens een bepaald gevoel overvallen. In eerste instantie kan ik het niet eens echt duiden. Sterker, ik kan het niet eens goed beschrijven of uitleggen. Het komt misschien het dichtst in de buurt van een combinatie van heimwee, sentiment en nostalgie. En denk nu niet dat ik hier somber van wordt of (erger) depressief. Integendeel! Als ik mezelf eraan overgeef, word ik er misschien zelfs wel een beetje blij van. Ik word warm van binnen en merk dat er iets wegsmelt. Een stukje hardheid of bescherming dat ik in de dagen of weken ervoor heb opgebouwd.

Afgelopen week zag ik op Instagram ineens een blok zeep voorbij komen waarbij de naam alleen al een heleboel herinneringsbelletjes deed rinkelen.

Zeep uit Nablus.

En voor ik het wist stond ik in gedachten weer in Palestina, waar ik vorig jaar een aantal weken mijn lief bezocht toen hij op uitzending was. Ik zag de kleine koffiestalletjes weer voor me langs de kant van de weg waar we iedere ochtend de typisch Arabische koffie dronken, vermengd met een vleugje kardemom. Ergens halverwege de dag werd de koffie vervangen door mierzoete thee. Soms met verse munt, soms zat er salie in de thee. Maar altijd zoet. In gedachten hoorde ik de gesprekken in de voor ons zo onbekende taal weer en het gegiechel van de meisjes op de markt, die altijd ver van de jongens vandaan bleven, maar stiekem hun ogen toch goed de kost gaven. De gastvrijheid van de mensen verwarmde me tot op het bot. Nergens ter wereld heb ik zoveel koffie of thee gedronken in – voor ons onbekende – huiskamers, op stoepjes van tankstations of op een krukje in een winkel. Gratis. Helemaal voor niets. Gewoon, omdat ze het zo leuk vonden dat we een paar woordjes Arabisch probeerden te spreken. Of omdat ze nieuwsgierig waren naar waar wij vandaan kwamen en wat we zo mooi vonden aan hun land.
Met handen- en voetenwerk kwamen we samen een heel eind.
Ik sloot mijn ogen en probeerde de verschillende aroma’s weer te herkennen die ergens diep in mijn herinnering toch verborgen zouden moeten liggen. Ik had er moeite mee.

Binnen een paar dagen had ik alle soorten Nablus zeep die zij in huis heeft bij mij op de keukentafel liggen. Opnieuw sloot ik mijn ogen en snoof ik de verschillende geuren nog eens diep op. Mijn hart maakte een sprongetje. De geur van Nablus. De geur van Palestina. De geur van… weemoed.

Heerlijk!

Ook nieuwsgierig geworden naar deze geur? Kijk maar eens op de site van Pettr.nl Naast Nablus zeep heeft ze natuurlijk ook nog heel veel andere soorten en geuren, dus… voor elk wat wils!