Boekenclub: De bibliotheek van Parijs

Alles wat met Parijs te maken heeft, trekt mijn aandacht. Ik vind Parijs nu eenmaal een leuke stad! Een stad waar ik – mede door alle gebeurtenissen van het afgelopen jaar – al veel te lang niet meer ben geweest. Het is heerlijk om door de straten van Quartier Latin te zwerven, een stokbroodje met brie te eten op een Fermob Luxembourgh of koffie te drinken op het terras van ons favoriete cafeetje aan de Rue Caulaincourt. De sfeer, de mensen, het voelt altijd een beetje als een tweede thuis.

Niet gek dus dat ik het boek ‘De bibliotheek van Parijs’ niet kon laten liggen. Dat ik ooit bij deze bibliotheek binnen ben geweest, maakt dat ik tijdens het lezen van het boek, alles helder voor me zag. Stiekem was ik weer even terug in één van mijn lievelingssteden, terwijl het op dit moment toch wat lastiger is om de grens over te gaan. Een soort van Corona-proof uitje.

Het boek speelt zich af in twee tijden: de vroege oorlogsjaren 1940 – 1945 en het heden. Hoofdpersoon Odile is de rode draad tussen die twee werelden. De liefde voor de boeken, de Franse taal en de nieuwsgierigheid van een puber (tevens buurmeisje van de oude Odile), maakt dat het verhaal niet alleen boeiend is, maar ook leerzaam. Het is knap dat de schrijfster van dit boek de op waargebeurde feiten in een pakkende roman kan verpakken.

Odile neemt je mee door de straten van het door de Duitsers bezet Parijs, waarbij ze – samen met haar collega’s van de Amerikaanse Bibliotheek – toch een behoorlijk groot risico neemt om boeken te bezorgen bij de verschillende mensen in de diverse wijken. Ook als ze Joods zijn. Tevens worden er boekenpakketten gemaakt om naar het front te sturen. Het geheim dat Odile met zich meedraagt als ze na de oorlog naar Amerika verhuist, wordt langzaam ontrafeld en voelt bijna schrijnend aan.

In de huidige tijd bloeit er een bijzondere vriendschap op tussen de tiener Lily en de oudere Odile. Als de moeder van Lily komt te overlijden, verdiept deze vriendschap zich, waardoor het geheim van Odile langzaam naar de oppervlakte drijft.

Wat vond ik van het boek? Meeslepend! Mooi. Bijzonder ook, omdat ik zoveel straten herkende tijdens het lezen en ik mezelf daar bijna zag lopen. Dat maakt misschien ook dat ik iets bevooroordeelder ben dan een neutraal lezer, die niks met Parijs heeft.
Wat ik ook erg leuk vind is dat er op de website van de schrijfster een kijkje achter de schermen wordt gegund, over de tijd van de bibliotheek tijdens de oorlog. Het maakt bepaalde hoofdpersonen van het boek nog levendiger dan ze voor mij al waren.

Raad ik het boek aan? Ja, absoluut! Zeker als je een liefhebber van de Franse hoofdstad bent. Daarnaast is het boek ook gewoon erg meeslepend geschreven, dus ook als je Parijs niet kent: gewoon lekker lezen.

Wat voor cijfer geef ik het boek? Wat mij betreft echt wel een dikke negen.

In september lees ik het eerste boek van Raynor Winn: Het zoutpad. In oktober wil ik Cliffrock Castle, van Josephine Rombouts lezen. Als dat een leuk boek is, weet ik dat er nog twee extra delen zijn, dus dat betekent lekker lang lezen in het najaar.

Lezen jullie weer mee?