Boekenclub: Vos & ik

Dat de tijd steeds sneller lijkt te gaan als je ouder wordt is een bekend gegeven. Maar op dit moment ben ik echt krampachtig op zoek naar de rem. De handrem. De noodrem!

2 januari was de laatste keer dat ik een blog schreef en nu… nu is februari alweer halverwege. De weken zijn voorbij geracet! Weken waarin veel is gebeurd, veel is gedaan, veel is beleefd. Maar ook weken waar veel in is gelezen. Gelukkig maar, zou ik bijna denken. Want stel je voor dat het lezen verloren raakt in de drukte van de dag… ik zou me geen raad weten!

Afgelopen maand las ik meerdere boeken. Waaronder dus ook het beloofde boek waar ik mijn vorige blog mee eindigde: Vos & ik van Catherine Raven.

Aan dit boek moest ik een beetje wennen, heel eerlijk gezegd. Maar eenmaal verdiept in het verhaal liet het me ook niet meer los. Wat maakte nu dat ik moest wennen aan het boek? Eigenlijk heel simpel, het is een roman geschreven vanuit het oogpunt van een bioloog. Er wordt dus ook veel uitgelegd. Hoe leven vossen? Wat eten ze? Wat is hun gewoonte en waarom is de vos in dit boek zo afwijkend van deze gewoonte? Tegelijkertijd is het een vertelling uit het leven van de schrijfster en misschien is het ook wel een tikje romantisch. Want een vrouw alleen, wonend in de ruige bossen van Montana die vriendschap sluit met een vos, hem verhaaltjes voorleest, aan hem vertelt wat ze allemaal doet op de school waar ze les geeft, het mag op z’n minst bijzonder genoemd worden.

De schrijfstijl van Catherine is anders dan die van een doorsnee schrijver. Bijna onderwijzend, maar gelukkig nét niet genoeg om je daar aan te gaan ergeren. Het is alsof je naar een lievelingslerares zit te luisteren die de klas weet te boeien met haar meeslepende manier van vertellen, waardoor de leerstof veel sneller wordt opgenomen dan dat je een kale opsomming van feiten voorgeschoteld krijgt.

Ik heb dus echt genoten van het boek, maar… nogmaals, ik moest er wel even inkomen!

Raad ik het boek aan? Ja, als je houdt van een boek waarvan je ook iets leert is het absoluut een aanrader! Ik kan me echter ook wel voorstellen dat niet iedereen van dit soort boeken houdt. Het is dus vooral een kwestie van smaak, daar ben ik me van bewust.

Toch geef ik het boek ‘maar’ een hele dikke 7. En eigenlijk is dat alleen maar omdat ik me kan voorstellen dat dit boek niet voor iedereen heel aantrekkelijk zal zijn. Soms is het ook wat vervreemdend, waardoor je sommige stukjes terug moet lezen om het weer te begrijpen. Het kan ook lastig zijn als je niet iedere dag leest bijvoorbeeld. Je moet dan weer nadenken waar het verhaal ook alweer precies was op dat moment.

Voor de natuurliefhebber is het echt een must, voor diegene die niet echt houdt van vertellingen uit de natuur, of bijna fabelachtige vertellingen is het waarschijnlijk een boek dat niet direct tot de verbeelding zal spreken. Ik ben in ieder geval erg benieuwd wie het boek gelezen heeft en wat diegene ervan vond.

Ik had al gezegd dat ik in februari Middernachtbibliotheek van Matt Haig wilde lezen, dat heb ik al uit! Dus er zullen geen weken meer volgen voordat ik daar een stukje over schrijf. Op dit moment ben ik ‘Het geheime kistje van Elle’ aan het lezen, van Aline van Wijnen. Lezen jullie weer mee?