Boekenclub: Tropenbruid

Tropenbruid is niet het eerste boek dat ik lees van de schrijfster Susan Smit. Eerder las ik Gisèle (echt een aanrader!) en pasgeleden kreeg ik van een lieve vriendin het boek De heks van Limbricht toegestuurd, wat me koude rillingen bezorgde. Ik ben dus redelijk gewend aan de schrijfstijl van Susan. Het leest makkelijk, is toegankelijk, herkenbaar, met hier en daar een lekker rafelrandje. Susan zet je aan het denken, terwijl ze het verhaal van dat moment vertelt.

In Tropenbruid neemt ze je mee naar het land van mijn moeder: Indonesië. De hoofdpersoon Anna reageert op de contactadvertentie van Willem, die in de Oost gestationeerd is. Om het leven in Amsterdam te ontvluchten, stapt Anna op de boot om in Indonesië een nieuw leven op te bouwen. Al snel komt ze erachter dat ze getrouwd is met een man die zijn hart aan iemand anders verpand heeft. Dat die vrouw in een Kampong woont, maakt het er niet eenvoudiger op. Anna wordt met de dag eenzamer en kan niet wennen aan het leven naast een man die haar alleen maar getrouwd is om de schone schijn hoog te houden. Daarnaast maakt de hitte haar langzaam gek. En dan is er nog die verborgen zoon van Willem, die met zijn moeder in de Kampong leeft…

Ik vind het altijd heerlijk om boeken te lezen die zich afspelen in het land van mijn moeder. Hoewel ik er zelf nog nooit ben geweest, voelen dit soort boeken als een herkenbaar thuis. De verhalen van mijn moeder – die overigens pas vrij laat kwamen omdat ze in eerste instantie niet veel vertelde over haar vaderland – kleuren de boeken die ik hierover lees als vanzelf in. De liedjes die ik in mijn jeugd hoorde, komen tot leven. Omschreven geuren ruik ik al snel in mijn hoofd. Dat komt misschien weer door mijn omaatje, die tot op hoge leeftijd nog graag de Indische pot kookte. Naar mijn oma gaan betekende altijd Indische (kook)geuren opsnuiven.

Vond ik het een mooi boek? Ja en nee.
Ja, omdat het herkenbaar was voor mij. In ieder geval de tijd van Anna in Indonesië. Verhalen over Baboes, kleding (sarong en kabaja’s), rijstvelden, de kampongs komen me gewoon bekend voor. Als ik lees over de buitengalerij zie ik hem bijna voor me.
Toch was er ook een stukje wat tegenviel. Het abrupte einde. De snelheid die in de laatste bladzijden zat. Bijna alsof Susan zich ineens realiseerde dat ze nog maar een paar bladzijden over had om een eind aan het verhaal te breien. Alsof er afgesproken was uit hoeveel bladzijden het boek moest bestaan en ze er plotseling achterkwam dat die limiet er over tien bladzijden al zou zijn. Dat geeft bijna een wat katerig gevoel, wat jammer is.

Wat voor cijfer geef ik het boek? Toch wel een dikke zeven. Het leest fijn, is niet te dik en geeft een mooi inkijkje in het leven in de Oost tijdens het begin van de 20e eeuw. Raad ik het boek aan? Ja, dat toch ook wel weer. Net als de andere boeken van Susan Smit, waarbij ik aanteken dat ik het boek Gisèle tot nu toe echt het mooist vond.

In augustus lees ik voor de boekenclub: De bibliotheek van Parijs, van Janet Skeslien. Voor diegene die een boek willen reserveren in de bibliotheek; in september staat Het Zoutpad, van Raynor Winn in de planning.

Lezen jullie weer mee?