Boekenclub: Het Zoutpad

Om alvast een beetje in de stemming te komen voor volgend jaar, besloot ik een paar boeken te lezen waar het onderwerp ‘wandelen’ de rode draad was. Niet zomaar een beetje wandelen, maar lang wandelen. Veel wandelen. Eindeloos wandelen.

En dat laatste was wel behoorlijk treffend bij het boek van Raynor Winn dat ik afgelopen maand op de leeslijst had staan. Het Zoutpad is meer dan wat wandelen. Wat zeg ik? Het is een leven! In de letterlijke zin van het woord, want wat kan je bijna nog anders doen als je geen thuis meer hebt, geen baan, bijna geen geld meer op de bank hebt staan? Volgens Raynor en haar man Moth zit er dan maar één ding op en dat is lopen.

Met een rugzak en een tentje gaan ze onderweg op het South West Coast Path, ook wel Het Zoutpad genoemd. Meer dan 1000 kilometer te lopen en dus een paar maanden ‘onder de pannen’, waardoor ze even niet meer hoeven na te denken over waar ze moeten slapen (want: tent), wat ze moeten eten (want: geen geld, dus vooral crackers) en wat ze moeten doen (want: lopen is het enige dat ze nog kunnen doen). Dat Moth ook nog te horen heeft gekregen dat hij ongeneeslijk ziek is en waarschijnlijk niet lang meer te leven heeft, maakt de boel er niet makkelijker op.

Toch gaan ze onderweg. Door wind en weer. En dat ze in Engeland langs de kust lopen is iets waar je als lezer niet onderuit komt. Dat weer bestaat voornamelijk uit wind (heel veel wind) en regen. Je voelt soms bijna de koude slagregens door de letters heen zwiepen.

Ik las het boek lekker comfortabel in een luie stoel op de camping. De enige overeenkomst die we hadden was de tent. In tegenstelling tot Raynor en Moth zat ik elf heerlijke dagen in de zon voor de tent en hoefde ik me niet dagelijks te verplaatsen omdat we illegaal aan het kamperen waren. Ook hoefde ik me niet af te vragen of ik die avond met veel honger in een veel te dunne slaapzak zou moeten kruipen, liggend op een matje dat elke steen in mijn rug zou laten prikken.

Je zou bijna denken dat het een super depressief boek zou moeten zijn. Maar dat was het eigenlijk niet, tot mijn grote verrassing. Ik heb me wel regelmatig zitten verbazen en vooral zitten afvragen hoe sommige dingen in het Verenigd Koninkrijk nu eigenlijk geregeld zijn. Hoe kunnen mensen nu op deze manier dakloos worden? Ik sluit mijn ogen niet voor zaken die – waarschijnlijk ook in Nederland – volledig verkeerd gaan in een land. Ik bedoel, de toeslagenaffaire staat ook mij nog vers in het geheugen. Maar als je dan zo’n boek leest als Het Zoutpad, dan verbaas je je over de flexibiliteit van mensen. De veerkracht, het optimisme. Maar toegegeven, ook over ‘hét’ systeem.

Enfin, dat is een andere discussie natuurlijk.

Vraag is nu: wat vond ik van het boek? Ik vind het een aanrader! Sterker, ik heb het vervolg al gereserveerd in de bibliotheek. Daar ben ik overigens niet de enige in, dus geen idee wanneer ik dit vervolg kan lezen.
Cijfer? Een dikke 8. Het boek leest makkelijk. Je wordt aan de hand van Raynor en Moth meegenomen door Zuid-Engeland en begrijpt de vertraging als ze bijna het eindpunt naderen.

Mooi!

In oktober lees ik het boek: Cliffrock Castle van Josephine Rombouts.
In november wil ik ‘De overlevenden’ van Alex Schulman lezen. Een Scandinavische thriller, dus ik ben benieuwd.

Lezen jullie ook weer mee?