Boekenclub: De Nachtroos

Na het lezen van de eerste zes delen van ‘De Zusters’, was het natuurlijk niet zo heel erg verrassend dat ook dit boek van Lucinda Riley er eentje is waarbij het heden en verleden zich met elkaar vermengt. Ze doet dat op een manier waarbij je al snel naar het verleden wil gaan als je in het heden zit te lezen. En andersom. Dat maakt dat je blijft lezen, wat mij betreft.

Het verhaal begint in in India, vlak voordat de eerste wereldoorlog uitbreekt. Anahita heeft de gave van haar grootmoeder geërfd om dingen te zien, te voelen en te voorspellen. Als leerling van haar oma, die genezers is en veel bevallingen begeleidt, gaat Anahita veel met haar mee op huisbezoek. Op een dag ontmoet ze Indira, een meisje dat net zo oud is als zij. De twee worden dikke vriendinnen en zijn onafscheidelijk. Als Indira met haar familie naar Engeland gaat zodat ze daar kan gaan studeren, zorgt deze er op een slinkse wijze voor dat Anahita met haar mee gaat. Omdat Anahita veel serieuzer is met haar studie dan Indira hapert de vriendschap een beetje, maar het is iedere keer weer Anahita die Indira vergeeft. De vakanties worden doorgebracht op Astbury Hall, waar Anahita de liefde van haar leven ontmoet…

In het heden wordt op hetzelfde landgoed Astbury Hall een film opgenomen. Actrice Rebecca Bradley logeert tijdens de opnames op het kasteel en maakt kennis met de bijzondere en excentrieke lord van het kasteel. In het landhuis hangt een portret waar Rebecca griezelig veel op lijkt. De gezondheid van Rebecca lijkt tijdens de filmopnamen achteruit te gaan. Ook ontdekt ze vreemde dingen in het landhuis. De huishoudster is bijvoorbeeld obsessief wat haar werkgever betreft en dwingt Rebecca op subtiele wijze om de avondmaaltijden met hem te gebruiken.

Op een dag duikt de kleinzoon van Anahita op, nadat hij een brief van zijn overleden oma heeft gelezen die ze hem heeft nagelaten na haar dood. Deze brief heeft hem op een familiespoor naar het landgoed gebracht. Samen met Rebecca gaat hij op zoek naar dit verleden.

Ik vond het een spannend, mooi en ontroerend geschreven boek. De manier waarop Lucinda Riley India beschreef was zodanig dat ik het de geur bijna kon ruiken, de kleuren bijna kon zien en de zon op mijn huid voelde schijnen, ondanks dat ik dit boek in de koudste maand van het jaar heb gelezen. Dat is knap!

Af en toe vond ik Rebecca wel wat naïef en kreeg ik de neiging om haar een schop onder haar kont te geven. Ik bedoel, als je in de 21e eeuw leeft, dan laat je je toch niet meer de wet voorschrijven door een wildvreemde? Ook niet als je van nature ontzettend aardig, integer en verlegen bent. Ik ken natuurlijk persoonlijk niet veel actrices (niemand eigenlijk), maar voorgenoemde eigenschappen zijn niet bepaald de eigenschappen die ik me bij een actrice voorstel.

De grootste verrassing in het boek werd écht voor het eind bewaard. Tijdens het lezen van die laatste paar bladzijden betrapte ik mezelf erop dat ik mijn adem inhield. Ook hoorde ik mezelf hardop roepen: ‘Neeeeeee, dit is niet waar!’ Na verbazing, verrassing kwam zelfs wat ontroering voorbij. Echt de kers op de taart, wat mij betreft.

Al met al vond ik het een fijn boek om te lezen! Echt zo’n boek waarmee je je op de bank opkrult en langzaam de wereld van India en Engeland inglijdt.

Hoe vonden jullie het boek? Wie van de hoofdpersonen vonden jullie het meest geloofwaardig? Konden jullie je in India en/of in Engeland wanen? Ik ben echt reuze benieuwd!

In februari ga ik De Buitenjongen van Paolo Cognetti lezen. 28 februari schrijf ik mijn blog erover.

Wat maart betreft, heeft Morgaine het volgende boek geopperd: De Kaasfabriek van Simone van der Vlugt. Ik heb hem bij de bieb gereserveerd en hoop hem de komende weken ergens op te kunnen halen. Lezen jullie ook weer mee?