Boekenclub: De kaart van zout en sterren

Soms kan een boek je verrassen. Op een positieve of teleurstellende manier. Ik weet niet meer zo goed waarom ik dit boek uit de boekenkast van de bibliotheek heb gevist, maar het zal vast met de kaft te maken hebben gehad. En misschien een klein beetje dat het boek zich in een Arabische cultuur afspeelt. De bijna sprookjesachtige titel, maakte me nieuwsgierig. Helaas heeft het boek me op geen enkele manier te pakken gekregen.

Ik heb heus geprobeerd om te begrijpen hoe de denkwereld van de hoofdpersonage – Nour – in elkaar zit, maar ik vind dat ongelooflijk lastig. Nour heeft namelijk synesthesie. Met andere woorden, Nour gebruikt zintuigelijke omschrijvingen voor haar woordenschat. Als haar moeder bijvoorbeeld boos is en scherp uitvalt, omschrijft Nour dit door te zeggen dat moeder rode woorden spuugt. Als haar moeder huilt zegt Nour niet dat ze huilt (of weent, of treurig is), maar beschrijft ze de zoutdruppels die achterblijven op pannen, potten en servies. Daarmee moet de lezer begrijpen dat de moeder van Nour verdrietig is.

Daarnaast worden er twee verhalen met elkaar verweven. Iets dat me normaal gesproken wel aanspreekt. Ik bedoel, in de boeken van de Zeven Zusters vind ik het totaal geen probleem als er van het heden naar het verleden wordt geschakeld of vice versa. Maar hier vond ik het extra verwarrend.

Ik sluit overigens niet uit dat het lezen van dit boek niet echt lekker samenviel met mijn eigen gemoedstoestand. De zorg van mijn ouders, de uitputtingsslag om veel telefonisch contact te hebben met de verschillende artsen, verpleegafdelingen en instelling. Het op de hoogte houden van vrienden, familie, kennissen en buren (waarbij mijn broer gelukkig het grootste deel op zich heeft genomen!) en daarnaast ook nog proberen om zelf te revalideren van Covid, maakt het er niet makkelijker op om mijn aandacht bij het verhaal te houden.

Misschien dat ik over een tijdje, als de rust wedergekeerd is, nog een poging waag. Nu lukt het me eenvoudigweg niet om mijn aandacht bij al die hersenkronkelingen van Nour te houden. Ik durf eigenlijk niet goed een cijfer aan dit boek te geven, omdat ik dat niet helemaal eerlijk vindt. Ik heb het niet eens uitgelezen! Daarnaast twijfel ik dus ook nog aan het feit of het nu aan de schrijfster ligt, dat het boek mij niet boeide? Of aan het verhaal? De vreemde manier om dingen te beschrijven? Of was het toch mijn eigen gebrek aan aandacht die ervoor gezorgd heeft dat ik dit boek aan de kant heb geschoven? Ik waag me er voorzichtig aan en geef het boek (voor nu) een 5-.

Maar omdat lezen toch een stukje ontspanning is voor mij, heb ik het zevende deel van de Zeven Zussen opgepakt. De schok dat de schrijfster (nog echt heel jong wat mij betreft) van deze serie tijdens het lezen van dit boek overleed, maakte misschien wel dat ik met nog meer aandacht mee op zoek ging naar die zevende zus… Van dit boek heb ik genoten, dus: aanrader!

Voor de maand juli staat: Tropenbruid van Susan Smit op het programma. In augustus wil ik graag het boek: De Bibliotheek van Parijs, lezen, geschreven door Janet Skeslien – Charles. Lezen jullie weer mee?