Droomhuis

Dat onze verhalen over Noorwegen onuitputtelijk waren, was niet geheel onopgemerkt gebleven bij onze kinderen. Oudste had al eens gezegd dat hij wel een weekje mee wilde met ons, als we weer eens zouden gaan. Toen de jongste dat hoorde riep ze spontaan: ‘Als hij komt, komen wij ook!’ We moesten een beetje lachen, want dat zij het wilde was één ding, maar hoe zou dat met de schoonzoon zijn? Zou hij ook blij worden van een week vakantie met de schoonouders? Verrast door zijn enthousiasme waren we nog geen week na dat nieuws op zoek naar een groot familiehuis dat ook nog eens in de buurt van een vliegveld moest liggen. Meerdere opties kwamen voorbij, totdat het vliegveld van Ålesund in beeld kwam. Dé perfecte plek om op te vliegen en in de buurt te komen van behoorlijk wat highlights in Noorwegen.

Na een eerste week in relatieve rust en afzondering, vertrokken we dus naar onze nieuwe bestemming in de buurt van het Stordal, een uurtje rijden van Ålesund. Een huis om verliefd op te worden! En dat werden we dus ook… Als ik aan mijn droomhuis denk, denk ik aan een houten huis, vrijstaand, liefst met bergen eromheen, lekkere tuin (niet te groot, maar zeker niet te klein!) en vooral een grote veranda die om het huis heenloopt. Openslaande deuren zijn fijn, een houtkachel is een must, bad- en slaapkamer op de begane grond, maar ook een paar (slaap)kamers op een eerste verdieping. Het hoeft allemaal niet groot te zijn, maar wel handig voor gasten en/of om als werkkamer in te richten. O ja, en een lekkere keuken waar een grote tafel in gezet zou kunnen worden voor eindeloze avonden gezellig eten met het gezin of vrienden.

‘Ons’ huis in Stordal had het allemaal! Echt allemaal… Dat de badkamer ook nog eens luxe was en er een hottub op de veranda stond in een veilig hoekje, maakte het voor de jongste helemaal af. Uren is ze bezig geweest om de tub te vullen met water en op temperatuur te krijgen door flink wat hout te stoken in de kachel onder de tub. Lang leve de lange zomeravonden in het hoge noorden, anders waren de late badmomenten van haar behoorlijk donker geweest. Nu liet ze zich om 23.00 uur voldaan in het warme water zakken terwijl de laatste zonnestralen over de bergtoppen piepten.

Hoe bijzonder is het om de ochtenden weer te beginnen met een paar (schoon)kinderen om je heen? En nog leuker dat ook de kleinzoon van het ontbijt tot en met het avondeten in de buurt rondscharrelt. Natuurlijk schuurde het soms een beetje, we zijn immers allemaal eigengereide mensen met een behoorlijke eigen mening, maar eigenlijk was er maar één moment dat echt niet leuk was en dat was het afscheid. Terwijl de huurauto van de kinderen na een heerlijke week de oprit afreed, voelde ik de waterlanders al prikken. Ik wilde niet huilen, maar kon niet anders. Het huis voelde leeg en stil. Wat bleef waren de herinneringen aan een onvergetelijke week.