Wennen

De overgang van het oude naar het nieuwe is nog nooit zo lastig geweest. Ik betrapte mezelf erop dat ik niet wilde loslaten en zeker niet opnieuw wilde beginnen. Maar ja, wat moet je dan? Tijd verstrijkt, of je het nu wel of niet wilt.

Voordat iedereen nu denkt: dan moet 2022 wel een topjaar zijn geweest! Dat is echt niet het geval. Een buitenstaander zou naar mijn jaar kijken en zeggen: het is een goed jaar geweest. Up en downs, maar dat heeft iedereen. Dus laat het maar los, grote kans dat 2023 net zo’n jaar kan gaan worden, als je zo doorgaat met je leven.

Daar hebben ze waarschijnlijk ook nog gelijk in. Ik kan ook niet echt de vinger leggen op dat gekke gevoel van ‘niet willen’ en toch maar gaan.

Ik heb dan ook nog nooit zo het hele jaar opnieuw aan me voorbij laten gaan in gedachten als deze jaarwisseling. Ik werd er melancholisch van, maar ook ontzettend blij. En verdrietig. Gelukkig, dankbaar, alles bij elkaar. Misschien was dat wel hetgeen wat het allemaal zo groot maakte, die overgang van oud naar nieuw. Het was allemaal wat veel.

Ik rouwde opnieuw om onze Teun. Doorleefde het verdriet van het verlies van een vriendje, dat er gewoon altijd was. Tot die ene dag in maart… De dag dat we hem moesten laten gaan. Ruim zestien jaar oud.

Ik voelde de vreugde toen ik dacht aan het moment dat onze dochter en schoonzoon kwamen vertellen dat we er een titel bij gingen krijgen: opa en oma. In september maakten we kennis met de mooiste en liefste kleinzoon van de hele wereld. Hoe gelukkig kan een mens zijn?

In gedachten trok ik weer door het Noorse land. Op zoek naar mijn hart, dat ik daar ergens verloren ben. Stiekem hopend dat ik het niet zou vinden, zodat ik alle reden zou hebben om in de toekomst nog heel veel keren terug te gaan. Ik verbaasde me opnieuw over dat gekke thuisgevoel dat ik heb gekregen op het moment dat ik voet aan wal zette in Kristiansand. Zou ik in een vorige leven misschien…?

Ik huilde opnieuw om het verlies van onze zwager, die in augustus zelf besloot dat hij niet langer meer wil en kon leven. Dit verdriet laat ik stapje voor stapje toe, omdat het eenvoudigweg te groot is om in één keer te bevatten. Mijn sterke en moedige andere zwager, die nu alleen door moet. Ik zie zijn gevecht, ik zie ook zijn moed en ben zo ontzettend trots op hem. Dat vervult me dan weer met warmte.

Ik vier opnieuw de liefde, omdat mijn lief en ik in 2022 twintig jaar getrouwd waren. De verrassing die mijn lief voor me in petto had heeft me tijdens de reis die we toen maakten al menig traan laten wegpinken en ook in de laatste dagen van het oude jaar ontroerde het me nog steeds. Wat kent die man mij toch goed…

De nieuwe schoondochter die middelste meenam heeft onze harten veroverd. De Franse taal die ze met zich meenam hebben we omarmd. Duolingo heeft er een paar nieuwe fans bij.

Een heel jaar met zoveel ontzettend veel hoogtepunten, maar ook inktzwarte dieptepunten. Ik heb het in rust afgesloten. Langer de tijd genomen dan menig ander mens. Niet om twaalf uur ’s nachts een gelukkig nieuwjaar, maar een week van wennen.

Het nieuwe jaar is begonnen en de eerste vooruitzichten beginnen vorm te krijgen. Eind van deze maand wordt – als het goed is -een nieuw teckelvriendje geboren. Er zijn dagen dat ik uren kan knuffelen met onze kleinzoon. Ik omarm het nieuwe jaar, kijk nog steeds terug naar het vorige jaar. Maar het is helemaal goed nu.

Ik ben een gelukkig en dankbaar mens.