Boekenclub: De overlevenden

Iedere keer als ik een serie kijk of een boek lees dat zijn oorsprong heeft in het hoge noorden, vraag ik me af: hoe dóen ze dat toch daar in Scandinavië? Spanning opbouwen tot een hoogtepunt om dan ineens een harde draai te geven in de laatste minuten of het laatste hoofdstuk. Het maakt dat je bij het kijken naar een serie of het lezen van een boek, altijd op je hoede blijft. Of minstens op het puntje van je stoel blijft zitten. Ook dit boek is niet de uitzondering op die regel en geeft een familiegeheim pas vrij in de laatste regels.

Wat extra bijzonder is aan dit boek, is dat het geschreven is in verschillende tijden, die ook nog in tegengestelde richting verteld worden. Het verleden bouwt zich langzaam op naar ‘hét’ moment, het heden rolt zich geleidelijk af van nacht, naar avond, middag en uiteindelijk de vroege ochtend. Omgedraaid dus. Erg knap gedaan!

Zoals je dat gewend bent van Scandinavische schrijvers zit er een enorme dosis spanning in. Je denkt het allemaal te weten, maar niks is minder waar.

Het boek gaat over drie broers die elkaar na de dood van hun moeder weer opzoeken in het vakantiehuis van hun jeugd. Wat zich daar heeft afgespeeld, vele jaren geleden, ontrafelt zich op een bizarre en intrigerende manier. De schrijfstijl is misschien vrij mannelijk, soms wat houterig, maar vrij makkelijk te lezen.

Misschien komt het omdat wij zelf een paar jaar geleden naar Zweden zijn geweest en ik de meren en bossen bijna kon ruiken tijdens het lezen. Misschien is het wel de herinnering van dat desolate gevoel van niks in een weidsheid waarvan ik pas sinds onze vakantie naar Zweden iets kon vermoeden, maar het boek roept een emotie op die in Nederlandse begrippen niet echt ergens valt te plaatsen. Waar kan je hier uren lopen zonder iemand tegen te komen? Waar tref je bossen aan, waar je geen verkeer hoort razen in de verte? Of vliegtuigen ziet overkomen? Als je heel veel geluk hebt staat de wind een keer gunstig en hoor je op de Veluwe bijna geen auto of motor. In Zweden is dat – zeker vanaf het midden van Zweden naar het noorden toe – meer een vanzelfsprekendheid dan een uitzondering. Dát gevoel kom je in het boek tegen. En dat is misschien wel hetgeen wat ik het meeste mis als ik aan Zweden denk. Rust, stilte, geen ander geluid dan de natuur.

Hoe vond ik het boek? Bijzonder geschreven, met de tijden die naar elkaar toe kruipen. Typisch Scandinavisch, door de opbouw van spanning en de twist aan het eind. Maar ook soms wat rommelig. Ik heb af en toe getwijfeld om het weg te leggen, maar het verhaal bleef toch wel aan me trekken en dan las ik toch weer door. Dat is op zich al knap, als je dat als schrijver weet te bewerkstelligen natuurlijk.

Cijfer? een 7- Een prima boek, maar lastig om aan te raden bij anderen. Je moet van deze schrijfstijl houden, anders wordt het niks.

In december lees ik Winterbloesem van Corina Bomann. Het eerste boek dat ik van haar hand ga lezen, dus ik ben benieuwd! In januari staat Vos & ik van Catherine Raven in de planning. Mocht je die uit de bibliotheek willen halen, dan kan je op tijd beginnen met reserveren!