Moeten

Het werkt altijd een beetje gek bij mij. Zodra ik iets in mijn hoofd heb, heb ik het gevoel dat ik daar iedere minuut mee bezig moet zijn. Vooral die laatste woordjes werken verlammend.

Moet zijn… Moet. Als in ‘moeten‘.

Ik ben altijd de eerste die tegen een ander zegt: je moet helemaal niks. Want als ik mezelf al hoor zeggen: ‘… misschien moet je…’, dan zeg ik er altijd achteraan: ‘… maar je moet natuurlijk helemaal niks! Ik raad je aan om…’

Toch is het blijkbaar eenvoudiger om dit tegen een ander te zeggen dan tegen mezelf.

Ook nu weer. Het voornemen om het St. Olavspad te gaan lopen brengt naast heel veel voorpret en planning ook noodzakelijke dingen met zich mee. Want dat het handig is om langere stukken achter elkaar te kunnen lopen is een feit. Dat ik ineens, vanuit het niets, blaren loop is een grote verrassing. Echt een onervaren wandelaar ben ik namelijk niet. Ik heb de Nijmeegse 4-daagse gelopen (inclusief alle trainingen). Het Peellandpad (tegenwoordig beter bekend onder het Hertogenpad, omdat de route verlengd is naar Breda) staat ook op mijn naam en het Krijtlandpad hebben we ook gelopen. Met de kinderen hebben we jarenlang in de bergen van hut naar hut gelopen en ook toen zij niet meer meegingen, liepen mijn lief en ik wekenlang op grote hoogte.

Allemaal zonder blaren! En nu, plotseling, heb ik dus blaren aan de zijkant van mijn kleine teentjes, op mijn beide hielen en voelen mijn voetzolen branderig als ik 10 kilometer in de benen heb zitten. Ik snap er niets van!

Op het internet zoek ik naar verklaringen (niet gevonden) en vooral oplossingen (wel gevonden in de vorm van wandelwol, maar dat moet ik nog gaan uitproberen).

De grootste eye-opener krijg ik van mijn lief. Vanuit zijn luie stoel slaat hij mij al dagen gade. Hij is bezig met de te lopen route en etappes. Hij krijgt inzicht over de overnachtingsplaatsen. De verschillende Bed & Breakfasts, hostels en slaaphutjes op de route. Hij is een online map aan het vullen met tips, tricks en lijstjes. Daarnaast loopt hij af en toe met mij mee. Zo’n kilometer of vijf, tien soms. Want (ik citeer) ‘we hebben nog tien maanden om voor te bereiden. Waarom nu al die lange etappes willen lopen? Tijd genoeg, joh!’

Zijn woorden dringen langzaam tot me door en ik besef hoe ik me weer eens heb laten verleiden tot dat eeuwige moeten. Er moet ook gewoon gerust worden natuurlijk! Herstel… ik raad mezelf aan om ook op tijd mijn rust te pakken. Op zich is het een mooi onderwerp om lange tijd op te kauwen tijdens het lopen. Wat moet ik nu eigenlijk? Voorlopig probeer ik ook maar eens wat dagen te niksen, hoe lastig ik dat ook vind.

Pftttt…