The social dilemma

Tijdens mijn burn-out van zo’n twee jaar geleden heb ik vrij abrupt mijn Facebook pagina verwijderd. Het is een beetje overdreven om te zeggen dat ik door pagina’s als Facebook, Instagram, Twitter, Pinterest, Youtube of wat er nog meer online te vinden is, een burn-out heb gekregen. Hoewel het internet er wel voor zorgde dat ik altijd maar ‘aan’ stond. In de actiestand. Want stel dat ik iets zou missen, vergeten of niet op de hoogte zou zijn van iets nieuws. Dat zou toch verschrikkelijk zijn?

Ik geef toe, ik overdrijf nu een beetje, maar heel ver van die waarheid zit ik echt niet af.

Wat ik toen wel merkte was dat het echt niet goed met mij ging. Ik had last van oorsuizen en was doodsbang dat dit nooit meer zou verdwijnen. Op straat kon ik spontaan paniekaanvallen krijgen, omdat ik het zo druk vond dat ik dacht dat ik gek aan het worden was. De dagen dat ik me bij de huisarts moest melden voor controle waren een kleine ramp. Ik moest urenlang moed verzamelen om dan vervolgens met een soort van oor- en oogkleppen zo snel mogelijk naar de praktijk te fietsen. Hoewel, snel… ook dat ging niet meer echt en daar maakte ik me uiteraard ook weer zorgen over.

Er gingen dagen, weken, maanden voorbij, zonder dat ik precies in de gaten had wat ik deed. Ik stond op en ineens was het weer avond. Ik zat in een bubbel die bedekt was met mat glas en hoewel die bubbel mij beangstigde, gaf het me ook de nodige veiligheid.

Facebook en Twitter hoorde niet in die bubbel thuis. Ik werd daar bij wijze van spreken nóg onrustiger door. Toch bleef de site aan mij trekken. Totdat er een dag kwam dat ik ook niet meer begreep wat er allemaal nou geschreven werd. De letters dansten letterlijk over mijn scherm heen en mijn ogen konden het lezen zelfs niet meer bijhouden.

Ik zat serieus in de knoei.

Van de één op de andere dag besloot ik deze onrust weg te halen door simpelweg mijn account te verwijderen. Dat bleek nog zo eenvoudig niet. Facebook wilde blijkbaar helemaal niet dat ik weg zou gaan.
Mijn lief heeft me echt moeten helpen om alle foto’s, artikelen, verwijzingen één voor één weg te halen. Toen moest ik een fake-account creëeren en alles twee tot drie weken met rust laten. Ondertussen kreeg ik mailtjes met de vraag of ik echt, écht wel mijn account wilde verwijderen. Was ik me wel bewust van wat ik van plan was?

Gelukkig was ik op dat moment zo verdoofd door de wolk watten in mijn hoofd dat ook dit soort vragen eigenlijk te moeilijk waren voor me. Ik wilde gewoon weg. Niet alleen van Facebook, maar vooral van het gevoel in mijn lijf.

Uiteindelijk is met mij alles weer goedgekomen. Hoewel dat maanden en maanden heeft geduurd. Helemaal hersteld ben ik eigenlijk nooit. Het is of er een enorm litteken op mijn hart en hersens zit dat nog regelmatig pijn doet of jeukt.

Wat Facebook en Social media betreft begin ik nu pas echt te beseffen hoe dit in elkaar zit. Hoe het komt dat het zo’n aantrekkingskracht heeft. Waarom het zo gek is dat jij andere dingen ziet dan ik, terwijl we naar hetzelfde medium kijken. Een goed inzicht in deze realiteit is de documentaire The Social Dilemma, te zien op Netflix.

Ik heb uiteindelijk weer een Facebookpagina aangemaakt. Maar ik merk ook dat ik er niet tot nauwelijks gebruik van maak. Eigenlijk alleen maar als ik op zoek ben naar een vakantie en mensen geen website hebben, maar een Facebookpagina. En zelfs dan denk ik nog: waarom geen gewone site? Iedereen kan van alles op je Facebooksite gooien. Doe dat toch niet…

Maar ja, misschien zie ik het wel verkeerd. Ik heb ook niet alle wijsheid in pacht. Toch?