De kracht van herhaling

Het is misschien wel twintig jaar geleden dat ik het boek voor de eerste keer las. Anna, Hanna en Johanna van Marianne Fredriksson. Ik herinner me vooral de titel. Dat vond ik zo intrigerend. Anna, Hanna en Johanna. Je begrijpt direct dat het over drie generaties vrouwen gaat. Sterker, je voelt dat het om een moeder, dochter en kleindochter gaat. Of misschien wel kleindochter, moeder, grootmoeder. Kleine nuance in het denken, maar een een wereld van verschil.

Hoe waar dit laatste is bleek de afgelopen weken wel. In voorbereiding op onze vakantie naar Zweden in september ging ik op zoek naar wat Zweedse schrijvers, uiteraard in het Nederlands vertaald, want zo groot is mijn Zweedse woordenschat nu ook weer niet, alle Zweedse series die ik volg ten spijt.

Ik heb serieus geprobeerd om de boeken van Camilla Läckberg te gaan waarderen, maar het lukt me gewoon niet. Nu zullen er genoeg mensen zijn die dát weer niet begrijpen, maar na twee boeken heb ik het opgegeven. Ik las ze omdat ik vond dat ik maar niet begreep waarom ik ze niet zo leuk vond, terwijl iedereen om me heen deze boekenreeks verslind. Het kan natuurlijk liggen aan het genre. Ik ben niet zo van de thrillers of detectives. Ik kreeg gewoon het gevoel van lekker verdwijnen in het verhaal niet te pakken en dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn.

En dus ging ik op zoek naar andere boeken.

In de lijst met Zweedse schrijvers staat het boek van Anna, Hanna en Johanna behoorlijk hoog in de ranking. Maar ja, ik had het al eens gelezen, dus waarom zou ik het dan nogmaals doen?
Toch, na lang zoeken (en niet veel vinden) besloot ik het boek toch mee te nemen op onze vakantie. Het zal beslist een gekke tik van me zijn, maar ik vind het gewoon heerlijk om een boek te lezen tijdens een vakantie dat zich afspeelt in het land van de vakantie. Zo las ik Reizen zonder John van Geert Mak tijdens onze roodtrip in Amerika, verslond ik de boeken van Joanne Harris (je weet wel, van Chocolat en De zoetheid van perziken) in Frankrijk, kon ik me niet losmaken uit de vierdelige Napolitaanse serie over de twee vriendinnen tijdens onze vakantie in Toscane en las ik Griet Op de Beeck in de Belgische Ardennen. Niets is zo fijn om je volledig onder te dompelen in een land als lezen over het land als je er bent.

Het grappigste van het boek Anna, Hanna en Johanna vind ik wel dat twintig jaar dus heel veel uitmaakt in lezen. Ik herinner me vooral de rol van de dochter (of kleindochter), Johanna. Misschien omdat dit qua leeftijd toentertijd dichter bij mijn eigen leeftijd lag. Deze keer raakte vooral de rol van Hanna me heel erg. Ik ben benieuwd hoe het zal zijn over twintig jaar. Dan zit ik dichter qua leeftijd bij Anna.
Ik heb het vast in mijn agenda genoteerd.