Woodstock

Een paar jaar geleden werd tijdens een teambuilding een aantal vragen aan ons gesteld om elkaar wat beter te leren kennen. Een van de vragen was: Bij welke grote gebeurtenis uit het verleden had je graag bij willen zijn? Ik hoefde geen moment na te denken en vulde met grote letters in: WOODSTOCK! Vooral het uitroepteken aan het eind mocht niet ontbreken wat mij betreft, want mèn, wat had ik graag bij dit festival willen zijn.

Maar ja, als dreumes van net drie jaar oud wist ik niet eens van het bestaan van Woodstock af. Ik kwam waarschijnlijk niet veel verder dan liedjes als ‘ik zag twee beren…’, juist, de welbekende broodjes smeren.

En toch, als ik terugdenk aan mijn kindertijd herinner ik me dat mijn kledingstijl zich al snel ontwikkelde naar spijkerbroeken met wijde pijpen aan de onderkant. Ik had een Ibizabloesje die ik tot de laatste draad heb versleten en waarvan het bijna zeer deed dat ik hem echt in de zak van Max moest stoppen. Teenslippers waren mijn favoriet en mijn haren droeg ik het liefst los. Tijdens mijn zwangerschappen had ik een heel losse, gele tuinbroek die op het laatst helemaal vaal was geworden door het vele wassen, maar wat droeg ik dat ding graag!

In de jaren die volgden probeerde ik me vaak een beetje aan te passen naar hetgeen gewenst was. Op mijn werk een nette broek, heel soms een rok zelfs, deftige bloesjes en kèkke laarsjes. Zodra ik thuis kwam schopte ik alles echter zo snel als mogelijk uit en ging de geijkte spijkerbroek met fladderbloes weer aan. Diepe zucht van opluchting.

De periodes van strakke Jeans en dito truitjes waren voor mij een ware kwelling. Want ik kon mezelf nog wel zover krijgen om dit in ieder geval op het werk te dragen, maar thuis raakten de wijde broeken langzaam versleten en kon ik nergens nieuwe bemachtigen.

Ook dat gareel waar je geacht wordt in te lopen, knelt mij regelmatig. Ik zou dan het liefst wat spullen willen pakken en even de stekker uit het gewone leven willen trekken om weer op adem te komen. Weg van regels, weg van sleur. Dat het blijkbaar toch wel iets dieper gaat dan een gril of bevlieging, zie ik nu terug in mijn kinderen. Jongste is net terug van een roodtrip Australië en middelste zwerft ergens met zijn rugzak op door Spanje. Bestemming onbekend. Het moet dus bijna wel een ‘genen-dingetje’ zijn…

Nu Woodstock weer volop in de aandacht is vanwege het feit dat ze 50 is geworden dit jaar – de crone leeftijd bij uitstek -, kriebelt het weer van binnen bij mij. Ik voel een heimwee dat helemaal geen heimwee kan zijn, want ik was er immers niet bij. Misschien is het nostalgie. Misschien een verlangen naar iets waar ik bij had wíllen zijn. Jaren geleden. Maar misschien is het ook wel het gevoel dat het anders moet in de wereld.

Love, Peace & Understanding.

Ik vind het nog steeds een groot goed. En misschien was ik er 50 jaar geleden dan niet écht bij, maar iets voor de wereld doen kan natuurlijk altijd. Woodstock of niet. Tenslotte is het motto toch: verbeter de wereld, begin bij jezelf.

Ach, laat ik daar dan maar beginnen.
Hippie of niet…