Aandacht

Lang heb ik gedacht dat ik geen groene vingers had. Niet zoals ik om me heen zie in ieder geval. Je kent ze wel, van die mensen die maar naar bloemen of planten hoeven te kijken, waarna deze spontaan in volle bloei lijken te komen. Zonder moeite.

Of die van die tere stekjes weten op te kweken tot volwaardige planten. Met liefde en aandacht, een beetje water, een beetje voeding extra misschien, maar dan… dan komen ‘ineens’ de mooiste planten tevoorschijn. Als je een beetje geluk hebt zelfs met de meest geweldige bloementrossen.

Ik kon er weleens moedeloos van worden dat het mij maar niet lukte.
Ook onze tuin was een mini chaos van gekochte planten uit een tuincentrum die ternauwernood één zomer overleefden en een gek soort onkruid dat niet eens lelijk was, maar er volgens mij toch ook niet echt hoorde.

Vorig jaar, tijdens de uitzending van mijn lief, besloot ik eens te gaan experimenteren in de tuin. Een mens moet tenslotte toch iets doen met de tijd alleen thuis… Samen met een vriendin verticuteerde ik het gras (nou ja, zij verticuteerde, ik verzorgde de Italiaanse maaltijd die ik als tegenprestatie had beloofd. Goeie deal, vond ik zelf!), ik bemeste de gehavende zoden, zaaide nieuw gras op de kalen plekken en besloot om een kamperfoeliestekje op te kweken tot geurige klimop. Tenslotte beloofde ik mezelf om ergens in het gras madeliefjes te kweken. Dat is nog best een opgave, kwam ik achter.

Iedere avond wandelde ik door de tuin, knipte verdorde bloemen weg en sprak liefkozend tegen mijn kamperfoelie in spé. Na de wandeling ging de sproeier aan en werd het gras keurig nat gehouden. Niet té nat, maar zeker ook niet droog. Op de nog kale plekken transplanteerde ik pollen met madeliefjes en begroef ik kleibollen met zaadjes van dit gewilde bloemetje.

De zomer ging voorbij en voor mijn gevoel zag ik alleen het gras opknappen. Het mos was verdwenen, maar nergens was een spoor van enig wit bloemetje te vinden. Ook de kamperfoelie was alleen maar een lange, groene stengel aan het worden, met wat blaadjes links en rechts. Wel zag ik dat de Annabellen en roze hortensia’s weelderig bloeiden onder alle aandacht die ze hadden gekregen. Ook de lavendel was in jaren niet zo mooi geweest. Dat was een mooie bijval.

Dit jaar kon ik niet wachten om in de tuin aan het werk te gaan. Ik ruimde op, veegde massa’s bladeren, naalden en dennenappels op, snoeide de rozenstruik en vond dat ik even moest wachten met het korten van de vuurdoorn tegen de schuur, omdat er een merelechtpaar een nest had gemaakt. Het gras werd weer geverticuteerd en tot mijn grote blijdschap zag ik flink wat jonge scheuten in mijn kamperfoelie verschijnen. Toen ook nog wat witte bloemetjes in het gras verschenen, herinnerde ik me plotseling de spreuk die ik vaak genoeg gehoord en gelezen had, maar die nu pas wortel schoot:

Alles wat je aandacht geeft, groeit.

Het is net het gewone leven…