Note to myself

Ruim tien jaar geleden ben ik ermee begonnen: direct na het opstaan, de eerste wc-gang, het tanden poetsen en gezicht wassen ga ik naar de zolder. Ik probeer niet teveel licht te maken. In plaats daarvan steek ik een of twee kaarsen aan en kruip op mijn yogamatje.

De eerste tien minuten zit ik stil. Ik doe mijn ogen dicht en probeer me op mijn ademhaling te concentreren. Adem in – adem uit. Dat laatste langer dan het eerste. Zo is het me ooit geleerd. Nergens aan proberen te denken, dat kan de rest van de dag nog wel… Denk nu niet dat ik daar in al die jaren een kei in ben geworden, hoor. Echt, soms word ik gek van mezelf, zoveel gedachten razen door mijn hoofd. Maar soms, heel soms lukt het me om tien seconden nergens aan te denken en dan juich ik in mezelf. Fout natuurlijk, want dat is alweer de eerste gedachte die zich dan opdringt voor die dag!

Na die tien minuten rol ik over mijn knieën naar de voorkant van mijn mat om een serie yogaoefeningen te doen. Ik probeer wat variatie in de reeks te brengen, maar ik heb ook gemerkt dat mijn hoofd leger blijft als ik gewoon een standaard cyclus afwerk. Echt heel erg creatief ben ik dus niet in mijn oefeningen. Wel komt alles zo’n beetje aan bod, dus ik doe er maar niet te moeilijk over.

Je zou kunnen zeggen dat ik goed bezig ben.
Ik vind in ieder geval zelf dat ik goed bezig ben!

Groot was mijn frustratie dan ook toen ik eind oktober onderuit ging.
Ik zat toch potverdorie niet iedere ochtend voor niets op die mat! Dat was om de rust in mezelf te bewaken. Om overeind te blijven. Om dus NIET onderuit te gaan! En kijk nu eens wat er gebeurde. Ik haalde adem, kon af en toe wat eten, sliep meer dan dat ik wakker was en mijn lijf voelde in jaren niet zo harkerig en stijf als in die tijd. Ik zat echt volledig op slot.

Voor het eerst sinds jaren vermeed ik de zolder. Mijn yogamatje lag te verstoffen en de kaarsen bleven uit. Ik was al blij als ik de dag een beetje doorkwam zonder al teveel tranen en als ik stiekem toch aan de zolder dacht voelde ik alleen maar boosheid naar bovenkomen.

Heel langzaam ging de cycloon liggen. Wat overbleef was een grote ravage.
Hele dagen zat ik naar de puinhoop te kijken. Moedeloos over wat ik nu als eerste moest opruimen. Soms sloop ik de zoldertrap op en keek ik naar het yogamatje. Stiekem had ik toch eigenlijk wel wat vredige uurtjes daarop doorgebracht. Hoe kon het toch zo zijn dat het me zo verraden had?

Een vriendin zag mijn worsteling.
‘Weet je,’ zei ze, terwijl ze het schuim van haar cappuccino lepelde. ‘Ik denk dat jij veel te danken hebt aan je dagelijkse meditatie en yoga. Niet alleen heb je het daardoor vol kunnen houden toen het allemaal zo spannend was met middelste, met je werk, de uitzending van je lief en al die andere dingen waarvan menig ander al lang overspannen was geweest. Ik denk ook dat je sneller herstelt juist omdát je iedere ochtend op dat matje kruipt. Waarom ga je het niet gewoon weer proberen? Volgens mij mis je het enorm.’

Mijn mond viel open en ik kon haar alleen maar aankijken.
Verdorie, ze had gewoon gelijk! Natuurlijk had ze gelijk…
Ik heb mijn yoga-playlist dus maar weer op mijn iPad gezet en iedere ochtend zit ik weer, met een grote lach op mijn gezicht, op mijn matje.

Heerlijk!