IJzel

Toen ik een jaar of twaalf/dertien was ging ik onderweg naar school behoorlijk onderuit. Ik was wel gewaarschuwd, maar had niet in de gaten dat het zó glad zou zijn op straat. In het donker zag de weg er hooguit wat meer glimmend uit dan anders, hoewel dat ook vaak het geval was als het gewoon regende. Dat die nacht de regen in ijs was veranderd, was iets waar ik hardhandig achterkwam toen het achterwiel van mijn fiets plotseling een heel andere kant opging dan ik gedacht had. Voordat ik het in de gaten had lag ik languit op straat en ontstond er een chaos om me heen van mensen die mij overeind wilden helpen, maar daardoor zelf hun grip op de weg verloren.

In de weken die volgden op deze klap lag ik voornamelijk in het donker een beetje te staren naar een streepje licht. Want in die tijd was de huisarts onverbiddelijk: iemand met een behoorlijke hersenschudding lag wel eventjes plat op bed. Vaak in het donker en lezen of tv kijken kon je helemaal wel vergeten. Zoiets kon nooit goed zijn voor zoiets vitaals als een paar hersens die zo’n klap gehad hadden…

Sinds die tijd ben ik altijd een beetje bang geworden van ijzel en gladheid op straat. Dat verraderlijke als je denkt dat het allemaal wel meevalt, om dan vervolgens keihard onderuit te gaan en dan met blauwe plekken – of erger – op de bank te belanden.

De laatste paar dagen moet ik hier regelmatig aan denken. Niet omdat het nu zo glad is buiten, verre van dat zelfs! Nee, ik moet hieraan denken omdat ik nu een beetje hetzelfde gevoel heb als zoveel jaar geleden. Het ziet er allemaal zo rustig uit om me heen. Ik maak weer wat normalere nachten dan een paar weken geleden, ik voel dat ik meer energie krijg en ik ben intens gelukkig dat de zin om te schrijven, tekenen en fotograferen langzaam weer terug begint te komen.

Waar komt dan in hemelsnaam dat gevoel vandaan dat ik er nog lang niet ben? Dat is hondsmoe word van een paar feestdagen? Waarom moeten de nachten plotseling weer 14 uur duren om enigszins fit te zijn op de dag? Het voelt alsof ik iedere keer weer onderuit ga, omdat ik wéér niet in de gaten heb gehad dat de straat glimt van gladheid en het dus niet zo slim is om op volle (of normale) snelheid onderweg te gaan.

Twee stappen vooruit, anderhalve stap terug.
Het voelt als falen. Maar ik weet ook dat het even niet anders is.
Het ijzelt in mijn leven en dus moet ik rustig aan doen. Dag na dag…